اگر گم بودن خود یاد داری

روا باشد که از وی یاد آری

وگر از خود بسی پروا نداری

چرا چون شمع صد پروانه داری

ز حق باید که چندان یادداری

که گم کردی گر از یادش گذاری

دریغا دیدهٔ ره بین نداری

بغفلت عمر شیرین می‌گذاری

بشه گفتا چرا گر عقل داری

گناهت می‌بری زر می‌گذاری

سر مویی اگر در شانه داری

من آن مویم که داری یا نداری

برو عمری گزین زین به که داری

که آن بهتر که این مهمل گذاری

از آن ماندی که دست از خود بداری

کجا زیبد تو امر پای داری

بگفتی راز ما شرمت نداری

کنون باید که رازم پایداری

قناعت کن بدین چیزی که داری

که این را نیست جانا پایداری

بکش رنج این زمان چون گنج داری

ز ما در عشق هان کن پایداری

تو ای شبلی حقیقت رازداری

ستاده این زمان در پایداری

کجا همچون تودارم پایداری

مرا این بس که جان و دل تو داری

چو آئی و به بینی راز داری

کنی با ما زمانی پایداری

یکی را معتکف در کعبه داری

مراو را دمبدم پاسخ گذاری

بخواهم کشت من او را بداری

ترا باید نمودن پایداری

وصال یار را تابی نداری

که اینجا این توانی پای داری

درون کعبهٔ جانان تو داری

سزد گر اشتران اینجاگذاری

پسر گفت ای پدر چون مال داری

چرا عمرت بضایع میگذاری

نمود جان و دلها چون تو داری

مرا اندر میان ضایع گذاری