دل سوختگان که نفس میفرسایند

بربوی وصال باد میپیمایند

بس دور رهیست تاکرا بنمایند

بس بسته دریست تا کرا بگشایند

بانگشتت بیکدیگر نمایند

بدیدارت نظرها برگشایند

ترا هم نیز جان خواهان درآیند

وزین کهنه رباطت در ربایند

در روضه سحرگاهان گشایند

جمال او بمشتاقان نمایند

مرا از دور رمزی می‌نمایند

مرا پیوسته درها می‌گشایند

ز نورت قدسیان پر بر گشایند

به انگشتت به یک دیگر نمایند

همه گر پس رو و گر پیشوایند

درین حیرت برابر می‌نمایند

بپیش سگ بسوزن دادن آیند

چو سوزن داده شد تیغ آزمایند

بدعوی خویشتن را مینمایند

پر وبال غروری میگشایند

کسانی را که اندر عصر مایند

اگر بیگانه و گر آشنایند

همه با یار اینجا آشنایند

ولی مانند اسب بادپایند

ازین دم عاشقان اندر فنایند

در آن عین فنا اندر بقایند

کسانی کاندرین دار فنایند

بصورت نقش زهدی مینمایند

تو شاهی جملگی اینجا گدایند

ترا بینان ز دیدت آشنایند

در این منزل همه مردان فنایند

اگرچه در فنا اینجا بقایند

همه مست جمال جان فزایند

مثال اولین حیران نمایند

محمد با علی ذات خدایند

که دمدم راز در جان مینمایند

همه مردان در اینجا در بلایند

چنین افتاده در دام قضایند

جهانی منتظر تا کی نمایند

در پرده در اینجاکی گشایند

جوان و پیر در عین بلایند

در اینجا جمله در عین قضایند