شمع آمد و گفت: نیست اینجا جایم

تا آمدهام هست به رفتن رایم

گرچه بنشانند مرا هر روزی

بنشانده هنوز همچنان بر پایم

گرفته خواهر از بهر خدایم

بسی انعامها کرده بجایم

که دو روز از پی یک مور دائم

ز تو بود آسمانها پُر ملائم

که هر دل کو بقیومست قایم

نترسد ذرّهٔ از لؤم لایم

خدایا من چو آن رند گدایم

که بر تن نیست بی صد زخم جایم

نشان ده بی نشانا تا درآیم

بکام دل زبان را برگشایم

برانم داشت دل تالب گشایم

ز لعلش ناگهی شکّر ربایم

شکر از پستهٔ گلرنگ خایم

شکر چون خورده شد با تنگ آیم

نمیدانم کیم یا از کجایم

چه میسازم، ز جان و ز تن جدایم

چو مویی زان بچشمت در نیایم

که در چشم تو مویی مینمایم

چو از موی دو تای تو جدایم

چو مویت مانده با پشت دوتایم

بفرّخ گفت در بندست پایم

وگرنه پیش خدمت با سرآیم

علی باشد میان خلق قائم

علی را در جهان میدان تو دائم

تو ای اندر جهان پیوسته قائم

جهان می‌نازد از ذات تو دایم

ورای روح سرّی هست دائم

که روح از سرّ آن نور است قائم

بدنیا در بدان نورند قایم

به عقبی در بقا یابند دایم

بدان جوهر هرانکو نیست قایم

بود اندر صف جمع بهایم

عمل را علم چون جانست دایم

وجود شخص از جانست قایم

شب و روزت بود این درد دایم

وجود تو بود زین درد قایم

نظر بر فضل او میدار دائم

بلطف حق درین ره باش قائم