ما گبر قدیم نامسلمانیم

نام‌آور کفر و ننگ ایمانیم

گه محرم کم زن خراباتیم

گه همدم جاثلیق رهبانیم

شیطان چو به ما رسد کله بنهد

[...]

گاهی به هوس حرف فنا میخوانیم

گاهی ز هوس نزد بقا میمانیم

تر دامنی وجود خود میدانیم

بر خشک بمانده چند کشتی رانیم

همه گفتند خیل دوستانیم

که ره جز دوستی تو ندانیم

چو ذاتش برترست از هرچه دانیم

چگونه شرح آن کردن توانیم

باُدعُونی توسُّل کردگانیم

بامر اَستَجِب اخبار خوانیم

ورای آن که ما جمله درآنیم

بلاییست این که چیزی می ندانیم

هزاران حرف ناکامی بخوانیم

که تا در عمر خودکامی برانیم

همه در جنب قدرت هم چنانیم

اگر خندیم و گر اشگی فشانیم

زمانی کام دل باهم برانیم

کزین پس میندانم تا توانیم

بشادی آستینی بر فشانیم

چوتنگ آید اجل مرکب برانیم

چو ذاتش برترست از هرچه دانیم

چگونه شرح او گفتن توانیم

برافکن پرده جانا تا بدانیم

یقین گردان که در عین گمانیم

کنون ما گنج خود کلی فشانیم

که در عین الیقین گنج عیانیم

نظر داری تو با ما راز آنیم

که اینجا گاه غوغای جهانیم

که هشیار است اینجا تا بدانیم

کتاب وصل خود با اوبخوانیم

حقیقت بیش از آنی مانده آنیم

که از سر حقیقت ما عیانیم

درین ره حق شدیم ازواصلانیم

از آن گفتیم تا جان برفشانیم

چو در بیرون و در جانت عیانیم

همت ما در زبان جوهر نشانیم

همه در تو گمیم و هم عیانیم

بتو پیدا شده اندر جهانیم

از این سودا مر او را وارهانیم

که ما احوال این شه نیک دانیم