گفت غرق آتشم عیبم مکن

می بسوزم گر نمی‌گویم سخن

صوفیی را گفت آن پیر کهن

چند از مردان حق گویی سخن

شیشهٔ پر اشک دارم نیز من

ژندهٔ برچیده‌ام بهر کفن

خالقا، یا رب ، به حق آنک من

هرکرا دیدم که گفت از تو سخن

جهان از نور ذات او مزیّن

صفات از ذات او پیوسته روشن

چراغش کرده شرق و غرب روشن

که نه شرقیست ونه غربیش روغن

نجنبید از برای ملک یک زن

ز مردان این چنین بنمای یک تن

جوانی در میان آید مزیَّن

بگرد او هزاران مقرعه زن

بخواندش گفت پیری تو ولیکن

گمانم آن که هستی خصم مومن

بر آتش دید دیگ پر ز روغن

که می‌جوشید چون دریای کف زن

چه می‌گوید برین گنبد مؤذّن

جوابش ده تو ای محبوب محسن (؟)

زنش گفتا توئی دیوانه تن زن

که حق هرگز نسوزد خانهٔ من

چنین گفت آنگه آن زال فروتن

که یا خانه بسوزد یا دل من

چو دیدی روی خود در آب روشن

گمان بردی سگی دیگر معین

چو در حرص و امل افکندهٔ تن

خداوند تو آمد بندهٔ من

یکی در دست تو گویم ولیکن

دُوُم چو بر پَرم بر شاخِ ایمن

یکی کَشتی شکست و هفتصد تن

درآب افتاد و باقی ماند یک زن

رسن در گردن شخصی میفگن

که چون چنبر نهادش چرخ گردن

زهی خوش طعم دیگ چرب روغن

که از مرگش بوَد زرّین نهنبن

شهش گفتا که ای طرّار ره زن

ترا می‌بیند اینجا چشم دَرمَن