زهی طاقت که گر ما زین امانت

برون آئیم ناکرده خیانت

چنین گفت آن عزیزی بادیانت

که تا حق عرضه دادست این امانت

چو دل پر یاد حق داری زفانت

بود در آخرت هم راه جانت

به توحید ار گشاید چشم جانت

برآرد بانگ سبحانی زبانت

کمان گر در زه آید برد جانت

چو زه بر تو کشد ناگه کمانت

نمی‌ترسی که از کوی جهانت

تو غافل در ربایند از میانت

چو خواهد گشت گلخن بوستانت

چراغی گو درین گلخن بمانت

جوامردا ازین نبود زیانت

که گویی خواب خوش باد ای جوانت

چو باید بود با او جاودانت

نباید بود بی او یک زمانت

اگر جانست نام و گر جهانت

جهان بیجان کند در یک زمانت

بمن گر سر فرود آید چوچوگانت

کنم سر همچو گوی از بهر میدانت

چوگم گشتی ز که جویم نشانت

که بسیاری بجستم در جهانت

امین می‌باش در حفظ امانت

مکن یک لحظه اند روی خیانت

تو حق صحبت گنج امانت

توانی از خود ای صاحب دیانت

بچشم اندر ز تو جویند امانت

درو گر کرده باشی یک خیانت

هر آنکس کو نگهدارد امانت

بجای آوردن حق در دیانت

شناس جوهر و حفظ امانت

بجا آوردن حق دیانت

مسلمان گردد او بر دست جانت

رساند او بکام دوستانت

بود جاری حقایق بر زبانت

بسی پوشیده‌ها گردد عیانت

یقین است آنچه اینجا شد گمانت

نگهدار است بر جان و جهانت