گر آن زنّار بندد بر میانم

چه سازم چون کنم، گریان ازانم

شود سرّ همه عالم عیانم

بسا چیزا که من نادان بدانم

که تا فردا بگویم آنچه دانم

جواب جمله بدهم گر توانم

چنین گفت او که پر شورست جانم

چو شمعی غرقه اندر اشک ازانم

من آن نازک تن تازه جوانم

که دیدی در فلان جائی چنانم

شهش گفتا که من این کی توانم

تو خود دانی که من این می‌ندانم

بزرگی گفت پر شوقست جانم

که شد عمری که من دربندِ آنم

بدو گفتم که من این می‌ندانم

من آن دانم که من ننگ جهانم

بدل روباه گفتا گر بمانم

نه دندان باش ونه گوش و زبانم

چو دائم از دل خود بی‌نشانم

نشانی کی بود ازدلستانم

شهش گفتا اولوالامر جهانم

بوَد بر تو همه حکمی روانم

ببین تا پیل چندست این زمانم

که من اکنون عددشان می‌ندانم

چو چندین دست بینم در عنانم

اگر دستم دهد چون اسپ رانم؟

شهش گفتا که شیخا من ندانم

که چون از پی پیازی می‌ستانم

دریغا ای غریب و ای جوانم

دریغا نورِ چشم و شمعِ جانم

چو گوئی بی سر و بی پای ازانم

که سر از پای و پای از سر ندانم

چو تو در بوسه آئی هر زمانم

نهی چون پنبه موی اندر دهانم

بر شیخ آمد و گفت آن جوانم

که از دعوی کُشنده آن فلانم

ز گوش و چشم آزادست جانم

که من از جان ببویش باز دانم

چنین بیمار و سرگردان ازانم

که می‌دانم که قدرش می‌ندانم