خبر گل به چمن می آرند

مژدهٔ جان سوی تن می آرند

نقش‌بندان ربیعی آبی

با رخ کار چمن می آرند

نفس باد صبا پنداری

[...]

تا نگارم رای رفتن می زند

عشقش آتش در دل من می زند

هجر او خون دل من می خورد

وصل او می بیند و تن می زند

می خورم سیلیّ محکم از غمش

[...]

سحرگهان که گریبان آفتاب کشند

حریفکان صبوحی شراب ناب کشند

برون در بنشانند عقل و ایمانرا

چو در سراچۀ خلوت بلب شراب کشند

کنند زحمت هستی ز راه مستی دور

[...]

ای دل تو را گر آرزوی بی‌غمی کند

آن کن تو نیز موسم گل که‌آدمی کند

دانی که آدمی چه کند وقت نوبهار‌؟

می‌خوارگی و عاشقی و خرّمی کند

خیزد به بانگ بلبل و خسبد میان گل

[...]

شاید که دل ز عشق قیامت همی کند

کش آرزوی آن قد و قامت همی کند

ابله کسی که روی ورا دید آشکار

وانگه مرا به عشق ملامت همی کند

تا فتنه شد رخ تو نهان گشت عافیت

[...]

یا رب! این بچّهٔ ترکان چه ز ما می‌خواهند؟

که همیشه دل ما را به بلا می‌خواهند

زلف پرچین ز چه بر زیر کله می‌شکنند؟

گر نه مان بسته ترا ز چین قبا می‌خواهند

روز اسب و زره و تیغ و کمر می‌طلبند

[...]

روی از آن خوبتر تواند بود؟

هان بگوئید اگر تواند بود

آنچنان نازک و چنان شیرین

لب نباشد، شکر تواند بود

تیر غمزه چو در کمان آرد

[...]

از گلبن زمانه مرا بهره خار بود

وز جام روزگار نصیبم خمار بود

اکنون چه راحتست درین دور زندگی

چون شد به‌هرزه آنچه ز عمر اختیار بود؟

از حادثات دهر و جفاهای روزگار

[...]

هر شبی از سرشک من، دامن خاک تر شود

شاد شوم اگر ترا، از غم من خبر شود

بی تو تنم ز لاغری، گشت بر آن صفت که گر

دست در آه من زند، تا به ستاره بر شود

هر سحری که آورد، باد نسیم زلف تو

[...]

هرکه به روی لعل شیرین تو فرمان می‌دهد

جان شیرین از بن سی و دو دندان می‌دهد

چشم بدمستت به زخم تیغ حاصل می‌کند

هر قراری کان سر زلف پریشان می‌دهد

شحنهٔ بازار عشقت بی‌محابا هر زمان

[...]

نیکویی بیش از آن نمی باید

فتنه اندر جهان نمی باید

راست اندازۀ دلم دارد

تنگ تر زان دهان نمی باید

لبکی داری آن چنان کانصاف

[...]

نگارم چو کرد گلستان بر آید

خروش دلم تا به کیوان برآید

چمان سرو در خاک پایش بغلتد

چو گرد چمن‌ها خرامان برآید

چو غنچه برآیم ز دل من هرآنگه

[...]

نام تو برم زبان بیاساید

یاد تو کنم روان بیاساید

در بر گیرم ترا سرا پایم

تا مغز در استخوان بیاساید

الّا غم تو نماند در عالم

[...]

بی‌تو مرا زندگی به کار نیاید

محنت هجر تو در شمار نیاید

در چمن وصل روی تو گُلِ عیشم

بی مدد خون دل به بار نیاید

روز نباشد که آفتاب جهان‌سوز

[...]

غمت جز با دلم خوش در نیاید

سرح جز با تو سرکش در نیاید

گشاده کی بود آن مهرۀ دل؟

که با نقش تو در ششدر نیاید

خط کژ طبع تو هم راست طبعست

[...]

گر امروز آن بُتم همدم نیاید

نصیب جان من جز غم نیاید

نیامد دوش و جانم بر لب آمد

ز بیم آنکه امشب هم نیاید

اگرچه وعده داد و خورد سوگند

[...]

لشکر نوروز بصحرا رسید

موسم شادیّ و تماشا رسید

ز آمدن گل ببشارت ز پیش

عید رسید اینک و زیبا رسید

روزه شبانگاه بزد طبل کوچ

[...]

می شنوم باز که باری دگر

رغم مرا کرده‌ای یاری دگر

نیست قرارت برِ من تا تو را

با دگری هست قراری دگر

تو به کنار دگران وز تو من

[...]

زهی در حسرت آن چشم مخمور

فتاده نرگس سرمست رنجور

سخن در لعل تو عقلست در جان

قدح در دست تو نور علی نور

روانرو در خوشی لعل تو مایه

[...]

مخور ای دل غم بسیار مخور

ور خوری جز غم دلدار مخور

نه غم یار عزیزست؟ آن نیز

اگرت هست نگهدار مخور

یار تیمار تو چون می نخورد

[...]