سلیمان را نگین بود و ترا دین

سکندر داشت آیینه، تو آیین

بقدر آنکه باد از زلف مشگین

گهی هندوستان سازد گهی چین

هوس‌کاری آن فرهاد مسکین

نشانْ جوی شیر و قصر شیرین

کشیده قامتی چون نخل سیمین

دو زنگی بر سر نخلش رطب‌چین

در آن شیرین‌لبان رخسار شیرین

چو ماهی بود گرد ماه پروین

دویدند آن شگرفان سوی شیرین

بنات‌النعش را کردند پروین

فلک را کرد کحلی‌پوش پروین

مُوَصّل کرد نیلوفر به نسرین

چو برزد بامدادان خازن چین

به دُرج گوهرین بر قفل زرین

چو ماه آمد برون از ابر مشگین

به شاهنشه درآمد چشم شیرین

چو زین بر پشت گل‌گون بست شیرین

به پویه دست برد از ماه و پروین

عمل با عزل دارد مهر با کین

ترش تلخی است با هر چرب و شیرین

نسیم سبزه و بوی ریاحین

پیام آورده از خسرو به شیرین

تو زرین بهره باش از تخت زرین

که چوبین بهره شد بهرام چوبین

از آن بازیچه حیران گشت شیرین

که بی او چون شکیبد شاه چندین

گر آید خسرو از بت‌خانهٔ چین

ز شورستان نیابد شهد شیرین

ز شیرین گفتن و گفتار شیرین

شده هوش از سر فرهاد مسکین

فدا کرده چنین فرهاد مسکین

ز بهر جان شیرین جان شیرین

چو آمد با نثار مشک و نسرین

بر آن کوهِ سنگین کوهِ سیمین

دگر ره گفت نَشْکیبم ز شیرین

چه باید کرد با خود جنگ چندین‌؟

ندارم طاقت تیمار چندین

اَغِثنی یا غیاث المُستَغیثین