پنج در چه فایده چون هجر را شش تو کند

خون بدان شد دل که طالب خون دل را بو کند

چنگ را در عشق او از بهر آن آموختم

کس نداند حالت من ناله من او کند

ای به هر سویی دویده کار تو یک سو نشد

[...]

طفل ازو بستد در آتش در فکند

زن بترسید و دل از ایمان بکند

آنک در هر چه در آید بشکند

هر درخت از بیخ و بن او بر کند

هیچ کس بر مرگ غم نوحه کند

ریش سر چون شد کسی مو بر کند

بلک گیرد اندر آتش افکند

صورت عاریتش را بشکند

آلت خود را اگر او بشکند

آن شکسته گشته را نیکو کند

دشمن، آن باشد که قصدِ جان کند

دشمن، آن نَبْوَد که خود، جان می‌کَنَد

جغد گفتا باز حیلت می‌کند

تا ز خان و مان شما را بر کند

گفت باز ار یک پر من بشکند

بیخ جغدستان شهنشه بر کند

چون قیامت کوهها را برکند

بر سر ما سایه کی می‌افکند

ور بگویم عقل‌ها را برکَند

ور نویسم بس قلم‌ها بشکند

مستی آن مستی این بشکند

او به شهوت التفاتی کی کند

زانک آهنگر مر آن را بشکند

حفره گر هم خشت زندان بر کند

کوزه‌گر گر کوزه‌ای را بشکند

چون بخواهد باز خود قایم کند

مرغ بابیلی دو سه سنگ افکند

لشکرِ زفتِ حبش را بشکند

آن مثالت را چو اژدرها کند

تا به پاسخ جزو جزوت بر کند

قطره با قلزم چو استیزه کند

ابلهست او ریش خود بر می‌کند

سر ز هر سوراخ بیرون می‌کند

تا بود کین بند از پا برکند

طبع طاوسست و وسواست کند

دم زند تا از مقامت برکند

دیده‌ها را گرد او روشن کند

کوهها را مردی او بر کند