عجب ای ساقی جان مطرب ما را چه شدست

هله چون می‌نزند ره ره او را کِه زدست

او ز هر نیک و بد خلق چرا می‌لنگد

بد و نیک همه را نعره مطرب مددست

دف دریدست طرب را به خدا بی‌دف او

[...]

موش تا انبار ما حفره زدست

وز فنش انبار ما ویران شدست

این جهان محدود و آن خود بی‌حدست

نقش و صورت پیش آن معنی سدست

اندر آ مادر که اقبال آمدست

اندر آ مادر مده دولت ز دست

خَلقِ حق افعال ما را موُجِدست

فعل ما آثار خَلقِ ایزدست

گفت دیدیت آن قضا معلن شدست

صورت اومید را گردن زدست

رب هب لی از سلیمان آمدست

که مده غیر مرا این ملک دست

وهم مخلوقست و مولود آمدست

حق نزاییده‌ست او لم یولدست

شاهد تو سد روی شاهدست

مرشد تو سد گفت مرشدست

کین چه شُکر است، این عدوی ما بُد است

کر قیاسی کرد و، آن کژ آمدست

تیغ حلمم گردن خشمم زدست

خشم حق بر من چو رحمت آمدست

ناامیدی را خدا گردن زدست

چون گنه مانند طاعت آمدست

زانک مرگم همچو من خوش آمدست

مرگ من در بعث چنگ اندر زدست

دانهٔ مردن مرا شیرین شدست

بل هم احیاء پی من آمدست

صبر شیرین از خیال خوش شدست

کان خیالات فرج پیش آمدست

پیش من افلاس او ثابت شده‌ست

نقد و کالا نیستش چیزی به‌دست

کار آن دارد که پیش از تن بدست

بگذر از اینها که نو حادث شدست

یوسفا آمد رسن در زن دو دست

از رسن غافل مشو بیگه شدست

زانک در راهست و ره‌زن بی‌حدست

آن رهد کو در امان ایزدست

آنچ گوید نفس تو کاینجا بدست

مشنوش چون کار او ضد آمدست