همچو در کان خاک و زر کرد اختلاط

در میانشان صد بیابان و رباط

ای تو نارسته ازین فانی رباط

تو چه دانی محو و سکر و انبساط

رشته را با سوزن آمد ارتباط

نیست در خور با جمل سم الخیاط

من غلام آن که او در هر رباط

خویش را واصل نداند بر سماط

چون درو گامی زنی بی احتیاط

شیر تو خون می‌شود از اختلاط

در ره اسلام و بر پول صراط

در سر آید همچو آن خر از خباط

احتیاطش کرد از سهو و خباط

چون قضا آید چه سودست احتیاط

لرز لرزان و به‌ترس و احتیاط

می‌نهد پا تا نیفتد در خُباط

سر بریدندش که اینست احتیاط

تا نروید خصم و نفزاید خباط

حزم چه بود در دو تدبیر احتیاط

از دو آن گیری که دورست از خباط

هرکجا باشد شه ما را بساط

هست صحرا گر بود سم الخیاط

آن یکی از حقد و دیگر ز ارتباط

آن یکی از رنج و دیگر از نشاط

لاجرم بسیارگو شد از نشاط

مست ادب بگذاشت آمد در خباط

می‌شناسا هین بچش با احتیاط

تا میی یابی منزه ز اختلاط

کوششش را شسته حق زین اِختلاط

غسل داده رحمت او را زین خُباط

زانک منزلهای خشکی ز احتیاط

هست دهها و وطنها و رباط

هر دو با هم در خزیدند از نشاط

جان به جان پیوست آن دم ز اختلاط

نه گمانی برده‌ای تو زین نشاط

حزم را مگذار می‌کن احتیاط

گیرم آن گرگت نیابد ز احتیاط

بی ز جمعیت نیابی آن نشاط

بازگونه نعل در ره تا رباط

چشمها را چار کن در احتیاط