پشت‌دارت بودی او و عذرخواه

من غلام زلت مست اله

ور سوی شهرست دم رویش به ده

خاک آن دم باش و از رویش بجه

گفت اگر رویش به شهر و دم به ده

روی او از دم او می‌دان که به

بار خود بر کس منه بر خویش نه

سروری را کم طلب درویش به

گفت پیغامبر که جنت از اله

گر همی‌خواهی ز کس چیزی مخواه

جرم خود را بر کسی دیگر منه

هوش و گوش خود بدین پاداش ده

چون نباشد قوتی پرهیز به

در فرار لا یطاق آسان بجه

ور ضرورت هست هم پرهیز به

ور خوری باری ضمان آن بده

قادری بی‌گاه باشد یا به گاه

از تو چیزی فوت کی شد ای اله

خود بگو من از کجاام باز ره

هست تنقیح مناط اینجا بله

گفت آخر چشم سوی موی نه

تا نبینی مو بنگشاید گره

هین که معکوس است در امر این گره

صدقه‌بخش خویش را صدقه بده

خصم هر شیر آمد و هر روبه او

کل شیء هالک الا وجهه

باز گرد از بحر و رو در خشک نه

هم ز لعبت گو که کودک‌راست به

کو بگفتت در کمان تیری بنه

کی بگفتندت که اندر کش تو زه

اشتها صادق بود تاخیر به

تا گواریده شود آن بی‌گره

سیلی نقد از عطاء نسیه به

نک قفا پیشت کشیدم نقد ده

لطف معروف تو بود آن ای بهی

پس کمال البر فی اتمامه

ای در ابرویت ندیده کس گره

ای چو میکائیل راد و رزق‌ده

پرده کرد آن نکته را بر چشم شه

که از آن پرده نماید مه سیه