شیخ فارغ از جفا و از خلاف

در کشیده روی چون مه در لحاف

این سزای آنک یابد آب صاف

همچو خر در جو بمیزد از گزاف

لقمهٔ زندانیان خوردی گزاف

بر دل خلق از طمع چون کوه قاف

اندرون خانه‌اش موسی معاف

وز برون می‌کشت طفلان را گزاف

فحش آغازید و دشنام از گزاف

گفت او دیوانگانه زی و قاف

این دلم هرگز نلرزید از گزاف

نور حقست این نه دعوی و نه لاف

قصد هر درویش می‌کن از گزاف

چون نشان یابی به جد می‌کن طواف

جست و جوی چون تو زیرک سینه‌صاف

کی تهی باشد کجا باشد گزاف

بر هوا انداخت هر یک را گزاف

تا همی‌زد بر زمین می‌شد شکاف

گام آهو را بگیر و رو معاف

تا رسی از گام آهو تا به ناف

گرد او می‌گشت خاضع در طواف

هم جلاب شکرش می‌داد صاف

چون پشیمانی ز دل شد تا شغاف

زان سپس سودی ندارد اعتراف

هم عرق کرده ز بسیاری لحاف

سر ببسته رو کشیده در سجاف

دست و پا در خواب بینی و ایتلاف

آن حقیقت دان مدانش از گزاف

باد پر را هر طرف راند گزاف

گه چپ و گه راست با صد اختلاف

که ببرم دست و پاتان از خلاف

پس در آویزم ندارمتان معاف

حق پذیرد کسره‌ای دارد معاف

کز دو دیدهٔ کور دو قطره کفاف

بر که سنگین بخواندم شد شکاف

خرقه را بدرید بر خود تا بناف

بر در ار جویی نیابی آن شکاف

سخت ناپیدا و زو چندین زفاف

کوه بر خود می‌شکافد صد شکاف

آفتابی از کسوفش در شغاف