ای سرم را به خاک پات نیاز

عاشقی را ز سر کنم آغاز

جان ز نازت نمی شکیبد و نیست

چاره ای چون برآمده ست نیاز

گفتی، از من نهان مکن رازت

[...]

گشادی چشم خواب آلود را باز

در فتنه به عالم کرده ای باز

به دور ماه رویت زلف شبرو

پریشان کاری اکنون کرد آغاز

خط سبزت، اگر نه خضر وقت است

[...]

بر جان من شکسته دل باز

کردی تو شراب خوردن آغاز

جانا، مخور این قدح که مستی

لب را بزن و به من بده باز

شد نوبت شربت پسینم

[...]

افتادگان راه توییم از سر نیاز

دستی بگیر و در قدمت سر ز ما بباز

شمع جهانفروز تویی در جهان، ولی

ماییم از برای تو در سوز و در گداز

از ما چه احتراز نمودی که در جهان

[...]

کجا بود من مدهوش را حضور نماز!

که کنج کعبه ز دیر مغان ندانم باز

مرا مخوان به نماز،ای امام و وعظ مگوی

که از نیاز نمی باشدم حضور نماز

چو صوفی از می صافی نمی کند پرهیز

[...]

نازنینان و چاربالش ناز

خاکساران و آستان نیاز

جور و خواری کشیدن از محبوب

خوش تر است از هزار نعمت و ناز

گوش مجنون و حلقه لیلی

[...]

خان جهان ، حاتم مفلس نواز

گشت باقطاع «اودهٔ» سرفراز

دیده نهادم به هزاران نیاز

بر قدم مادر آژرم ساز

من که بوم داعی مدحت طراز؟

تا چو توئی را به من آید نیاز؟

نیت آن دارم ازین پس به راز

کز در شه نیز شوم بی‌نیاز

کای به رخم چشم جفا کرده باز

دیدهٔ مهر تو برویم فراز

کای پسر! از مُلک و جوانی مناز

ناز بدو کن که شد او بی‌نیاز

آنچه بد از مصلحت ملک راز

یک بد گر هر دو نمودند باز

گریه همی کرد زمانی دراز

سوی پدرداشته چشم نیاز

نغمهٔ مطرب زگلوگاه ساز

گوش نیوشنده همی کرد باز

شب شده چون روز وی اندر گداز

روز چو شبهای زمستان دراز

بسته به زنجیر مسلسل دراز

بحر روان زو شده زنجیر ساز

باد! همه وقت، به شادی و ناز

باده کش و خصم کش و بزم ساز

به همت آسمان را قلعه کن باز

به ملک خشکی و تری مکن ناز

ز تو خواهم که این افسانهٔ راز

که کرد، از رخنهای سینه، در باز