بار دیگر چو برد حضرت شاه

از خراسان سوی عراق سپاه

از کلام مجید کرد آگاه

که فلان شاهزاده بعد از شاه

گفت روباه بچه با روباه

کای ز مکر سگان ده آگاه

آن که شرع خدای ازوست تباه

نیست گویا ز سر شرع آگاه

سازد او را نکرده هیچ گناه

پشت و پهلو به ضرب دره سیاه

موی را در میانه نبود راه

من ز مو عاریم بحمدالله

گرچه بردش حدیث نفس ز راه

کم نویسد بر او فرشته گناه

بعد من کان مؤمنا بالله

و بیوم ینال فیه جزاه

کرد روی سخن به سوی سپاه

کای همه کرده گم ز ظلمت راه

وان دگر خون همی گریست که آه

نفس و شیطان زدند بر من راه

نفقاتش چو قطع کرد این راه

عندکم بود گشت عندالله

ور حظوظی بود معاذالله

آید از وی نتیجه های تباه

خواب دزدیست زندگانی کاه

نقد خود را ز دزد دار نگاه

داد در دست زن که دار نگاه

تا به خیک دگر گشایم راه

شود از کار و بار خویش آگاه

که بر او مکر دیو چون زده راه

هر که داند که مؤمن آگاه

متفرس بود به نورالله

بس که می‌داردش ز کسر نگاه

نیست کس را به کسری از وی راه

ذکرشان سابق است در افواه

بر همه خلق بعد ذکرالله

قلته خالصا لوجه الله

لا لان استعیض ما اعطاه

معنی انما یرید الله

آن بود پیش عارف آگاه