لله الحمد که بعد از سفر دور و دراز

می کنم بار دگر دیده به دیدار تو باز

مژه بر هم نزنم پیش تو آری نه خوش است

که تو را چهره بود باز و مرا دیده فراز

تا شد از عشق تو سررشته کارم روشن

[...]

خرامان بگذر ای سرو سرافراز

چو سایه سرو را از پا درانداز

بنازم چشم شوخت را که با من

کند صد ناز بیش از بهر یک ناز

ز غم گفتی مسوز این هم چنان است

[...]

گنجشک ضعیف توام ای مایه ناز

افتاده به دام تو به صد عجز و نیاز

هر چند به پا گذاریم رشته دراز

چون رشته به دست توست می آیم باز

این کنج فراغت است و خلوتگه راز

اسباب حضور دل در او یافته ساز

بادا بر وی صد در جمعیت باز

درهای پریشانی ایام فراز

خوش آن که چون نیست شد از این نقش مجاز

دیگر به وجود خویشتن نامد باز

زان پس چو وجود یافت زان مایه ناز

جاوید بر او در عدم گشت فراز

در لغت خوانده ام که ریش پر است

پیش دانشور لغت پرداز

لیکن آن پر کزو به وکر عدم

می کند مرغ نیکویی پرواز

هر صبح سرود غم کنم ساز

با مرغ سحر شوم هم آواز

تا چند نهفته باشی ای گل

چون غنچه درون پرده ناز

خوان پیش خودم درون پرده

[...]

برو جامی به سوز و درد درساز

مکن چون عود هر دم ناله آغاز

ای ظهور تو با بطون دمساز

وی بروز تو با کمون همراز

رو در آن قبله گاه حشمت و ناز

پیش سینه نهاده دست نیاز

سر نهی بر زمین عجز و نیاز

کای خدا کار او به لطف بساز

مرده قوال را دهند آواز

تا کند پرده سماع آغاز

شیخ و یاران او به شهوت و آز

چون به سفره کنند دست دراز

جغد مسکین نشسته پهلوی باز

چون از آنجا دهندشان پرواز

دور شو دور تا ز لجه راز

جانب ساحلش نیاری باز

آوری سوی پیر روی نیاز

به سر رشته خود آیی باز

گر ازو تربیت نگیری باز

آید آن شاهباز در پرواز

سیم و زر تا نیوفتد به گداز

سره از قلب کی شود ممتاز

چون سخن را کشید رشته دراز

به سر رشته باید آمد باز

گفت داوود با خدای به راز

کای مبرا ز افتقار و نیاز