خداوندا بکن روشن دلم را

برآر از تیره گی آب و گلم را

پر است از گرد کلفت سینه من

به زنگار آشنا آئینه من

گناهی کرده ام اندیشه ناکم

[...]

بیا ای ساقی میخانه آباد

برآر از آستین بازوی امداد

به خاک افتاده ام چون سایه تاک

گرم سازد مرا بردار از خاک

به دام نفس بی پروا اسیرم

[...]

دم صبح آفتاب عالم آرا

کشاد از هر طرف بهر تماشا

دماغم گشت خالی از بخارات

نهادم روی بر طوف مزارات

به چشمم روضه ای بنمود از دور

[...]

خوشا شهر بخار و خاک پاکش

که مشک سوده می ریزد ز خاکش

چو شهر مصر باشد یوسف آرا

خرابش هفت کشور چون زلیخا

چو گل خوبانش از عصمت مزین

[...]

یکی باغیست در شهر بخارا

علم باشد به باغ شهرآرا

چه باغ او را بود فردوس سرکار

به گرد او زده از مشک دیوار

بود شفاف چون مینای گردون

[...]

بهار معدلت سبحانقلی خان

بخار از مقدم او شد گلستان

چه شد صاحبقران ملک اقبال

چه شده آئینه خورشید تمثال

به ذاتش فتح و نصرت آفرین گوی

[...]

شبی از مقتضای آسمانی

دلم کرد آرزوی کامرانی

مرا بود آشنای عیش پرور

مهیا داشت دایم شیر و شکر

چه یار از پای تا سر مهربانی

[...]

دم صبح دهقان زرینه طشت

برآمد پی آبداری به دشت

ز تاب نفس دهر را برفروخت

سراپای کشت جهان را بسوخت

عیان شد به یک بار قحط از جهان

[...]

شبی لشکر دی برآورد گرد

جهان گشت چون طبع کافور سرد

به شدت روان شد ز هر سوی باد

گریزان ازو خلق چون قوم عاد

چو برق آتشی هر که افروختی

[...]

دم صبح کز تابش آفتاب

جهان گشت همچون تنور کباب

هوا سوخت از گرمی مرز و بوم

نسیم صبا گشت باد سموم

شد از مرکز خاک آتش بلند

[...]

ای فلک قدر روز و شب باشند

پاسبان تو آفتاب و قمر

دستگیر تو چار یار بود

با تو پشت و پناه پیغمبر

گلشن دولتت بود سرسبز

[...]

دلم را برده سرو جامه زیبی

بهشتی طلعتی آدم فریبی

ز سودایش پریشان خوبرویان

خریداران به هر جانب پریشان

دکانش شمع بقالان عالم

[...]

نگار شسته گر آب نبات است

دکانش چشمه آب حیات است

لباسش پاک همچون چشم انجم

به دامانش توان کردن تیمم

برد هر کس لباس خود به شستن

[...]

نگار نانوا آتش مزاج است

ز نانش دین و ایمان را رواج است

چه نان رخسار خوبان گل اندام

چه نان در چرب و نرمی مغز بادام

تماشایش برد از جا گدا را

[...]

بت نقاش دارد نقش شیرین

خرابش خانه صورتگر چین

نگارین پنجه اش از خون بلبل

کفش برگ گل انگشتان رگ گل

نی کلکش ز رنگ داغ لاله

[...]

نگار شاطری دارد رخم زرد

نه شاطر بلکه خورشید جهانگرد

نزاکت جلوه او را هم آغوش

خرام قامتش از دل برد هوش

لبانش همچو آب زندگانی

[...]

بت نجار من سرویست یکتا

ز سر تا پای پیوند از تماشا

صنوبر ایستاده بر دکانش

تو را شد خویش را از بندگانش

به باغ آرزو سرو تمنا

[...]

نگار طشتگر دارد دل سخت

مرا باشد چو انگشتش سیه بخت

چو انگشت از سوادش منفعل شام

ره آمد شدن گم کرده ایام

دکان اوست پر از آتش گل

[...]

مه قصاب من شوخیست خونریز

به خونم کرده تیغ غمزه را تیز

شکسته آستین بهر هلاکم

ز دست خنجر او سینه چاکم

بر آید شعله چون شمع از زبانم

[...]

بحمدالله که بعد از روزگاری

به روی تخت آمد شهریاری

چه شه شاهنشه فرخنده اقبال

چه شه شهزاده خورشید تمثال

به کنعان کرم یعقوب جاهی

[...]