جسمی که جامه زیبدش از یاسمن دریغ

در خاک و خون فتاده چو گل بی کفن دریغ

جای سیه به سوگ جوانان خویش دوخت

ثوب گلی ز خون گلو بر بدن دریغ

نوشین لبان نورس ناکام نینوا

[...]

چون صدر دین امام مبین مقتدای راد

دل سان وحید در صف کرببلا فتاد

آمد به خیمگه پی بدرود اهل بیت

تسکینشان به صبر و تسلی به اجر داد

هم در وداع حمد خدای مجید کرد

[...]

چون شاه دین به لشکر کین روبرو فتاد

اتمام امر را به نصیحت زبان گشاد

فرمود ای امیر معسکر چرا نکرد

فهمت تمیز تیه ظلال از ره رشاد

دیدی غرور جاه چسان بردت از نظر

[...]

آن کش به ما سوا سزد از فضل برتری

کردند سر به نیزه اش از روی خودسری

او برستم کش همه چندانکه صبر کرد

دشمن فزودش از همه ره بر ستم گری

محمل به ضعف بنیه فحلی قوی مبند

[...]

بهرام از عنان نشناسد رکاب را

ناهید از ملال نداند رباب را

گیتی هم از هراس نجوید امید را

گردون هم از درنگ نداند شتاب را

زین ره به کاینات فتوری قوی رسید

[...]

از گل تهی فتاد چو گلزار کربلا

سهم جهانیان همه شد خار کربلا

آمیخت خون پاک وی آنسان به خاک دشت

کانگیخت بوی نافه ز اقطار کربلا

ای دل به اشک خون گره خاک می بشوی

[...]

ای رفته از ازل به مصیبت قضای تو

وضع بلا نشد به جهان جز برای تو

از سخت و سست جمله بلایای انبیاء

کاهی فزون نبود ز کوه بلای تو

نگذاشت در زمانه به جا جز بلا و کرب

[...]

اقطار اشک می دمد از تاک کربلا

جای عنب زهی عجب از خاک کربلا

از گردش سپهر سها تا سهیل ریخت

در خاک و خون کواکب افلاک کربلا

ظلمی که برنژاد علی ز آل حرب رفت

[...]

طی کن دلا به پای رجا راه کربلا

بسپار سر به تربت فرگاه کربلا

با تنگی انس و رز به سختی صبور زی

سهل است محنت گه و بیگاه کربلا

از حر و برد دور همینت دو چیز بس

[...]

ای صحن بارگاه توام روضه ی نعیم

دور از درت مراست جهان حفره ی جحیم

بر تختگاه چرخ زمینش بود مقام

آن سالکی که بر سر قبر تو شد مقیم

حاشا که حالت تو فرامش فتد مرا

[...]

هر گه به سیر لاله نظر در چمن کنم

یاد از علی اکبر گلگون کفن کنم

اوراق گل چو بنگرم آمود خاک و خون

نسبت به نعش قاسم خونین بدن کنم

شاخی چو سبز و تازه ز نخلی فتد جدا

[...]

ای طایف حریم تو اعیان کاینات

ذرات ملک زایر کوی تو از جهات

تو گشته زیر خاک و من اسوده بر زمین

ما را هلاک در همه حالت به از حیات

ما را ز داغ خود زدی آتش به دلی ولی

[...]

صدری که سوده روح به پا صد رهش جبین

در صف به خون و خاک نگون شد ز صدر زین

افراخت اختر تعب از خاک تا سماک

انداخت فرش تعزیت از عرش تا زمین

هر پیکری ز رامش و آرام و امن و فرد

[...]

قومی که امتیاز صواب از خطا کنند

خود کاش اختیار وفا بر جفا کنند

کلک قدر نگاشت قضایای نینوا

بر لوح زر که باطل و حق را جدا کنند

از قهر و قتل و غارت و اخراج و دستبرد

[...]

آنانکه نفس خویش جری بر جفا کنند

چون صبر بر شکنجه روز جزا کنند

بهر قتال آل نبی تیغ ها به دست

با آنکه دین وی به زبان ادعا کنند

ترک تغافل اهل ستم را چو رسم نیست

[...]

قومی که اجتماع به بزم عزا کنند

تا استماع واقعه ی کربلا کنند

هم عرشیان ز بال به خاک افکنند فرش

هم قدسیان به قاتل و سامع دعا کنند

طیر و وحوش ناله ی واویلتا زنند

[...]

گر جن و انس در قدمت جان فدا کنند

حاشا کی از حقوق تو یک جو ادا کنند

کار خدا و خلق چو با هم قیاس شد

انکار صدق غایله ی کربلا کنند

با آنکه این معامله در زر و قوع یافت

[...]

ناکس نه درک خشم خدا از رضا کند

کی ترک اعتراض به امر قضا کند

پرواز چون تواند ازین دام مرغ دل

الا ز خوف بالی و بالی جدا کند

وجه حسینیش آنکه نه وجهه است در اصول

[...]

عجز است نفس ناطقه را از بیان حال

ورنی ازین قضیه نبستی زبان قال

چندین هزار غم که یکش نیست گفتنی

چتوان نگاشت زین الف و با و جیم و دال

در شرح شمه ای ز مصیبات سرمدی است

[...]

چتوان سرودن آن همه با این زبان لال

افسانه ای که رفت برون از حدود فال

ظلمی که ماند و خصم نکرد از قصور بود

او خود نداشت ورنه نکولی ز هر نکال

سخت آن چنان دو طفل نمردی ز تشنگیش

[...]