به زیر هر بن مو چشم روشنی‌ست مرا

به روشنایی هر ذره روزنی‌ست مرا

شهود بت، ز پراکندگیم باز آورد

دلیل راه حقیقت برهمنی‌ست مرا

چو سایه از همه‌سو در کمین خورشیدم

[...]

نه عدم بود و نی وجود اینجا

صورت وهم می نمود اینجا

عکس شخصی فتاد در مسکن

نیک جستیم کس نبود اینجا

حسن ما کرد جلوه یی بر ما

[...]

ای از کرم نریخته خون سبیل را

وز لطف عید کرده عزای خلیل را

در ملک مصر یوسف کنعان به یاد تو

دریای نیل ساخته چشم کحیل را

گویی به غیر واسطه در گوش خاکیی

[...]

ناله ما نغمه اهل نوا را گرم ساخت

شوق ما هنگامه این ماجرا را گرم ساخت

زآتش وادی بیفکندیم نعلین از قدم

موسی ما گرم رو گردید و ما را گرم ساخت

در گرفت از بهر خاطر گرمی پروانه موم

[...]

فخر والانسبتان از بند اوست

آنچه هرگز نگسلد پیوند اوست

گردن شمشاد را زلفش بخست

سرو از آزادگان بند اوست

گرچه شکل نیستی دارد دهانش

[...]

معشوقه من قبله نما قبله نظر گشت

تا گشت نظر با رخ چون آینه برگشت

غرق کرم حیله گرانم که در آن کوی

سفتم شبه دیده و هم سلک گهر گشت

زد خنده شیرین نمکی بر دل ریشم

[...]

هیچ راز از دیده صاحب تمیزان دور نیست

تا به صدر از لب خبر دارم ولی دستور نیست

هرکه از معشوق غافل گشت لذت درنیافت

دیده بی معرفت را در دو دنیا نور نیست

گل گریبان چاک و نرگس مست رفتند از چمن

[...]

قرعه بر وصل زند دیده و سامانش نیست

کاین خیال دید از آن چشم که حیرانش نیست

نرگس از گردش چشمت به شراب افتادست

می پرستیست که مخمور به دورانش نیست

شد ز شرم قلمت خضر نهان در ظلمات

[...]

هرکه نوشید می شوق تو نسیانش نیست

وان که محو تو شد اندیشه حرمانش نیست

دل به حسن تو مقید شد و جاوید بماند

که ز فکر تو برون آمدن آسانش نیست

تا به کی فکر توان کرد و سخن تازه نوشت

[...]

تو را به کعبه مرا کار با دل افتادست

به کعبه بتکده من مقابل افتادست

صدای بی جرس ار بشنوی غریب مدان

که روح ماست به دنبال محمل افتادست

سپند طالع من حرز ان یکاد کنید

[...]

بختم این بس که مشتری شده دوست

هرچه خلقم بها نهند نکوست

نشکنم رنگ رخ چو مستسقی

آب هرکس به قدر ظرف سبوست

در بر ارباب ذوق کم بندند

[...]

خوی شه عربده جو افتادست

کشته یی بر سو کو افتاده ست

به ادب زی که سرمستان را

بد کمندی به گلو افتادست

بهش از شارع میخانه گذر

[...]

بیگانه چون رود به در آشنا رود

آن کس که آشنای تو باشد کجا رود

از خاک بوس کوی تو تا پا کشیده ام

در راه من جدا روم و دل جدا رود

احرام عهد روز ازل، کعبه کوی دوست

[...]

چه خوست کاین دل کافر نهاد من دارد

نه مذهب من و نه اعتقاد من دارد

به آب و آتشم از سرکشی نمی سازد

هزار عربده با خاک و باد من دارد

ز تیر ناله فلک را به کین برانگیزد

[...]

عالم از عشق در وجود آمد

عشق معمار هست و بود آمد

در بشر کبریای عشق نمود

ملک از عجز در سجود آمد

رد شد از صدر بارگاه شهود

[...]

جهان جوان شد و عقد بهار می‌بندد

بهار پای جهان در نگار می‌بندد

ز صنع نشو و نما آب و خاک الوان شد

جماد و نامیه خود را به کار می‌بندد

نکاح باغ و بهارست و دایه بستان

[...]

وقت شد سبزه فرش در پیچد

ابر خرگه به یکدگر پیچد

آفتاب از کمین برآرد سر

پنجه ابر باد برپیچد

مسند سبزه نخل بگذارد

[...]

ما بید بوستانیم، ما را ثمر نباشد

مردود دوستانیم از ما بتر نباشد

از لب برون نیاید آواز عشقبازان

پرواز مرغ بسمل جز زیر پر نباشد

تاراج دیدگانند آوارگان معشوق

[...]

عشقست طلسمی که در و بام ندارد

آن کس که ازو یافت نشان نام ندارد

بس حله الوان به قد عشق بریدند

یک جامه به اندازه اندام ندارد

بادی که وزد وجد کند مست محبت

[...]

دل باهوش دم برون ندهد

چشم با دوست نم برون ندهد

درکشد بحرهای غم عاشق

رشحه ای از قلم برون ندهد

دل اسراربین حدیث قدیم

[...]