چندان چشمم که در غم هجر گریست

هرگز گفتی گریستنت از پی چیست

من خود ز ستم هیچ نمی‌دانم گفت

کو با تو و خوی تو چو من خواهد زیست

به یقین واجب الوجود یکیست

هر چه در وهم و خاطر آید نیست

گر سیاست کنی تو مسجد کیست‌؟‌!

ورعنایت کنی تو بتکده چیست‌؟‌!

گفتم این نظم را طرازش چیست‌؟

زیور این عروس‌، مدحت کیست‌؟

نفس امّاره را ندانی چیست

گاه و بیگاه همنشین تو کیست

تا به‌کی تو چنین بخواهی زیست

می‌ندانی که در قفای توچیست‌؟

توچه‌دانی برون زخرگه چیست‌؟

فاعل‌هفت چرخ‌اخضرکیست‌؟

هیچ دانی غرض از این‌ها چیست‌؟

هر که خندید بیش‌، گریست

چون ندانی‌که چند خواهی زیست

این همه طمطراق بیهده چیست‌؟

وآنکه داند که کار دنیا چیست

یکنفس خوش نمی‌تواند زیست

چون تو از بود خویش گشتی نیست

کمر جهد بند و در ره ایست

زانک اثبات هست او بر نیست

همچو اثبات مادر اعمیست

کرد نیکو سؤالی و بگریست

گفت پیرا بگو که ظالم کیست

تا ز دور زمانه خواهی زیست

تو ندانی که اندر آنجا چیست

زین مسافت دو دست عقل تهیست

وان مسافت خدای داند چیست

گریه در خواب مایهٔ شادیست

بندگی از مذلّت آزادی است

اندرین ره به هیچ روی مایست

نیست گرد و ز نیست گشتن نیست

گفت دانا که با تو اینجا کیست

بر سرِ کوهپایه حالت چیست

راندهٔ سابقت ندانم چیست

خواندهٔ خاتمت ندانم کیست

رنج بر درگه تو آسانیست

بی‌زبانی همه زبان‌دانی است