ای راه ترا دلیل دردی

فردی تو و آشنات فردی

از دام تو دانه‌ای و مرغی

در جام تو قطره‌ای و مردی

بی روی تو روح چیست بادی

[...]

شدی ایمن چو نام او بردی

در طریقت قدم بیفشردی

گرد هر شهر هرزه می‌گردی

خر در آن ره طلب که گم کردی

مغز و در زان به دست ناوردی

که به گردِ صدف همی گردی

در مصافی که پای بفشردی

آنت دولت که دست او بردی

تو که دین را به کین بدل کردی

پس چه دانی حدیث یک دردی

پیر گفتا مجاهدت کردی

شرطِ شرعش به جای آوردی

جملگی بندگی به سر بردی

پای در شرط شرع بفشردی

درد کردست مر مرا کردی

من شدستم متابع دردی

جز به من التفات کی کردی‌؟

غم زشت و نکو کجا خوردی‌؟

بی‌سبب مر مرا بیازردی

آنچه ناکردنی بُوَد کردی

گفت بر من تو زحمت آوردی

در سرایم تصرّفی کردی

مرد ابله مگر که گِل خوردی

تن و جان را فدای گِل کردی

چون نترسی تو از اجل خُردی

آن ز غفلت شمر نه از مردی

از پی پنج روزه بدمردی

گنج عقبی به دنیی آوردی

ای به دل کرده دین به نامردی

چند ازین نان و چند ازین خوردی

چون فلک سال و مه ز نامردی

گرد اجرام خویش می‌گردی

گرد هزل و عبث چرا گردی

عمر خود در عبث هبا کردی

جان ندید از جهان پر دردی

با تو جز نقد ناجوانمردی

داد و انصاف و عدل گستردی

هرکسی بر ز بِرّ او خوردی