گرنه‌ای هرزه گرد و دیوانه

تاکی این ترهات و افسانه

زانکه مردان درین کهن خانه

نو گرفتند بی‌دم و دانه

گفت زن چیز نیست در خانه

تو نه‌ای زین سرای بیگانه

خانهٔ کعبه گشته بتخانه

بگرفته به غصب بیگانه

باز میمونه بود و ریحانه

که شد آراسته بدو خانه

کی ستاند حکیم فرزانه

داروی صرع را ز دیوانه

نه ز روی فسون و افسانه

سخنی گویمت حکیمانه

لب چو بگشاد پیر فرزانه

سایه بیرون گریخت از خانه

زیر برتر ز موش در خانه

تو چو گربه‌اش همی زنی شانه

دل بدان نه که باشد از خانه

پشک تو به ز مشت بیگانه

ای مقیم از دو دیو دیوانه

شهوت حیز و خشم مردانه

گربهٔ روده چون زنم شانه

بر رهِ سیل چون کنم خانه

چون ظفر یافت دزد بیگانه

نبرد جز که خردهٔ خانه

خام و گم‌نام رفته از خانه

که بود جز جنین و افگانه

از پی عدل و فضل شاهانه

گور با شیر گشت همخانه

چشم با چهره گشته بیگانه

دیده با دود گشته همخانه

تا دو نحس از چنین دو دیوانه

آن غذی یابد این دگر خانه

حرز و تعویذ و سایهٔ خانه

بابت کودک است و دیوانه

تا برانداخت ظلم را خانه

نیست در ملک غزنه ویرانه

مرد بیگانه گردد از خانه

خانه‌ات پر شود ز بیگانه