... فکر اسباب تعلق کردن از دیوانگی ست

موج دریای جنون ماست این زنجیرها

سایه ی تیغ است عاشق را مقام عافیت ...

... سلیم سوخت مرا تشنگی و بر لب جوی

زند چو موج لب من به آب استغنا

... چون مسطر از غرور دهد کوچه دام ما

از زنده رود آب بقا خضر همچو موج

پهلو تهی کند ز تمنای خام ما ...

... که همچو غنچه گریبان ماست دامن ما

چو موج آب که دارد حباب در آغوش

به جای سنگ بود شیشه در فلاخن ما ...

... چو صبح کرد به فصل شباب پیر مرا

ز موج خیزی دریای عشق پنداری

که مورم و گذر افتاده بر حصیر مرا ...

... یاد گیرید ز ما مستی و بی باکی را

مرکز دایره ی موج محیط است زمین

به حقارت منگر این بدن خاکی را ...

... پیش هر شبنم کند افتادگی دیوار ما

یاد زلف خوبرویان موج کفر باطن است

در درون ماست چون نال قلم زنار ما ...

کند به راه تو پامال آسمان ما را

حباب آبله ی پاست موج دریا را

هوای کعبه ی کوی تو مضطرب دارد ...

می دهد سیل سراغ ره ویرانه ما

چون صدف در بغل موج بود خانه ما

چوب گل بهر دوا در همه گلزار نماند ...

... طبع ناهموار را اصلاح نتوانست کرد

همچو موج از شرمساری آب شد سوهان ما

نیست تنها جلوه گاهش روی دریا همچو خضر ...

... به نوبهار جوانی ز کف پیاله منه

که می ز موج کند ریشخند پیران را

ز فوت گشتن دندان چه غم سلامت باد ...

... عنان پایداری چون ز کف شوق فنا گیرد

کند چون موج با سیل بهاری همسفر پل را

سلیم از لاعلاجی خویش را باید به دریا زد

گرفته موج همچون رهزنان از ما سر پل را

... کار ما تشنه لب مزد کسی نیست که هست

موج زن چون مه نو آب زر از تیشه ما

در خصومت نه سپهریم و نه سیاره سلیم ...

... کف گشاده بود همچو گل خزینه ما

به هرکجا که به سنگی رسید همچون موج

بغل گشاده دود سویش آبگینه ما ...

... برون نمی رود از دل غبار کینه ما

چهار موجه بود یک رباعی مشهور

که بحر یاد گرفته ست از سفینه ما ...

... غافل از راه آید و در منزلم بیند ترا

از ترحم سنگ را دل خون شود هر گه چو موج

خنده زن بر گریه ی بی حاصلم بیند ترا ...

... از کلاه فقر و بردارش ز سر دیهیم را

می دود گر جانب گرداب دایم همچو موج

از معلم کشتی ما دارد این تعلیم را ...

... از کس مپرس آنچه به ما رفته زین محیط

از سطرهای موج بخوان سرگذشت ما

آسان بود شکست صف بیدلان عشق ...

دلم به عشق هلاک است کینه خواهی را

که دام عیش بود موج بحر ماهی را

کسی که باخته نقد شباب را داند ...

... خویش را بس که دلیرانه زدم بر دریا

لرزه چون موج بر اندام فکندم پل را

گل فرستاده به من تا کند آزار مرا ...

... ازان به کشت امل همچو خوشه می لرزم

که موج آب خبر می دهد ز داس مرا

به عزم سیر چمن چون روم ز خانه برون ...