... ببینم در رخت گر ره بود در آتش و تیغم

دوم ز انسان که گویی می روم بر سوسن و لاله

چه خوش جان دادنی باشد که من از تلخی مردن ...

... گره طره سنبل ز صبا جستم گفت

دامن لاله پر از عنبر سارا کرده

بر گل و لاله تر می رود و نیک ببین

پای آلوده به خون پایچه بالا کرده

عاشقان رفته به گلزار و دل سوخته را

به تکلف ز گل و لاله شکیبا کرده

هر که را بر جگر از فتنه خوبان داغی ست ...

... به هوس دیده خویشش به ته پا کرده

می شنودی که گل و لاله به باغ و نرگس

مطربان را به نوا بلبل گویا کرده ...

... پیش رویت در چمن گشتند آب

از خجالت لاله و نسرین همه

هر چه می خواهی بکن چون مر ترا ...

... ز شاخ یک تن سرو است و صد هزار قبا

ز لاله یک سر کوه است و صد هزار کله

کلاه لاله که لعل است اگر تو بشناسی

نمونه ای مگرش داغ کینه است سیه ...

... کز خون دلت پیرهنت رنگ گرفته

آن سوختگی جگر لاله ازان است

کز آه من آتش به دل سنگ گرفته ...

ای لبت شهر پر شکر کرده

لاله را داغ بر جگر کرده

خط سبزت به گرد چشمه نوش ...

ای قامت چون شاخ گل از برگ گل خندان تری

چون لاله تر نازکی چون سرو در بستان تری

گل داشت وقتی بوی تو آمد به دعوی سوی تو ...

... روی زمین گر از صبا سیرگه شکوفه شد

من چه گره کنم از آن لاله عذرا من تویی

گر ز قرار می رود هوش من از تو گو برو ...

... گذری اگر توانی به بهار عاشقان کن

که ز اشک من به صحرا همه لاله است و سوری

به شب فراق خسرو چو چراغ سوخت آخر ...

... از رخت بنده چه بریست به جز دلسوزی

بلبل از لاله چه آموخت جز آتش بازی

چشم تو با همه بد می کند الا با تو ...

زهی رویت شکفته لاله زاری

در حسن ترا گل پرده داری ...

ساقی بیا که موسم عیش است و میم و یی

می ده که لاله گون شده از باده ری و خی

رخ بر فروز و زلف مسلسل گره بزن ...

... به باغ کاش بهم بودمی که تا پیشش

ز خون دیده زمین لاله زار داشتمی

کدام گل ته او بود تا دو دیده خویش ...

ای غنچه را بر بسته لب شکل و دهان چون تویی

چون لاله خون کرده دلم سرو روان چون تویی

روزی من دیوانه وش بر باد خواهم داد جان ...

... در وی دل جانبازان تنها شده از تن ها

بر لاله بستانش مجنون شده صد لیلی

بر ماه شبستانش وامق شده صد عذرا ...

اگر یک سو کنی زان رخ سر زلف چو سنبل را

ز روی لاله رنگ خود خجالت ها دهی گل را

مرا پیش لب لعل تو سربازیست در خاطر ...

باد سهند بین که برین مرغزارها

چون می کند ز نرگس و لاله نگارها

در باغ رو که دست بهار از سر درخت ...

... به بزم چمن غنچه هشیار ماند

نه چون نرگس و لاله مخمور و مست

نسیم گل از شرم بوی سمن ...

... درست گل سرخ اگر شد روان

دل لاله چندین نباید شکست

یکی پنجه بگشاد بر شاخ بید ...

... نهادیم سوسن صفت سر در آب

که بودیم چون لاله دردی پرست

کنون اوحدی گر بنالد رواست ...

... هر دم بنفشه وار فرو می روم به خود

از فکر جام لاله که خالی ز می چراست

شاهد بسوز عود که خواهیم عیش کرد ...

پیراهن ار ز یاسمن و گل کند رواست

آن سرو لاله چهره که در غنچه قباست

خلقی چو طرف بر کمرش بسته اند دل ...