... که رنگ زرد و لب خشک و چشم تر داری

به راه عشق سبکبار باش کاندر پیش

هزار وادی پر خوف و پر خطر داری ...

یار اگر با ما ز راه لطف بنشیند دمی

در جوارش در شود شادان که دارد همدمی ...

به من فرمود پیر راه بینی

مسیح آسا دمی خلوت گزینی ...

یاس را هرگز مباد ای دوست در دل ره دهی

زان که در این راه می افتی به چاه گمرهی

نا امیدی می کند محرومش از الطاف حق ...

به صدق گفته ام هر دل گواه است

که دل ها را به سوی دوست راه است

به هر سو رو نمایی دوست آن سوست ...

شنو این نکته از من ای دل آگاه

به جز راه رضای حق مجو راه

کسی کو بر کند از ما سوا دل ...

... نباید چشم امید افکند دیگر به ساحل ها

گمان کردم که راه عشق راهی بی خطر باشد

بدیدم پشته ها از کشته ها در راه و منزل ها

پی تاراج دین و دل به هر وادی به هر منزل ...

... تا کنداز نور خود روشن در و دیوار را

گاه چون بیند که کس راه طاقت دیدار نیست

لن ترانی می رساند سایل دیدار را ...

... اقبال من مگر نه بلند از تو شد چه شد

کردی زخاک راه چنین پست تر مرا

... هر کس چومن زعشق شد اقبال او بلند

از خاک راه پست تر از ذره کمتر است

... در سرین ودرمیانش لغزدم پای نظر

زآنکه او را راه درکوه وکمر افتاده است

پیش یاقوت لبش کوقوت مرجان شدمرا ...

... بلنداقبال شدهرکس که چون من

به راه عشق اوچون خاک شدپست

به پیش یار مرا هیچ اعتباری نیست

ز هیچ راه به کویش مرا گذاری نیست

فدای دوست نکردم چرا دل و جان را ...

... اگر گویی که این باشد گناهت

غبار راه او کحل البصر شد

بلند اقبال تا شدخاک راهت

زده است زلف توچنبر به رخ چومار به گنج

به گنج راه نبرده است هیچ کس بی رنج

به رنج و دردمرا صرف گشت عمر عزیز ...

... از بردن دل افسوس وز رفتن وی آوخ

هر کس که افتدش راه روزی به کوی آن ماه

هم سال اوست فیروز هم فال اوست فرخ ...

... اندیشه ای ندارم با سر قدم گذارم

روید به راه عشقش گر جای سبزه ناچخ

نازم به دست ساقی کز ما نهشت باقی ...

تا رز آرد غوره وآن غوره تا انگورگردد

چشم ها باید به راه انتظارش کورگردد

خودگرفتم غوره شد انگور ناگردیده صهبا ...

... اشک چشمم را چنین سرخ ورخم را زردکرد

مرد را پروای مردن نیست اندر راه عشق

مرد می باید به درد عشق و خود رامرد کرد ...

... کو به تعمیرش به وصل خویش معماری نکرد

کی به گلزار دل خود راه داد او را کسی

کو نشدخود باغبان آنجا وگلکاری نکرد ...

... ابر چون درگریه آمد گلستان درخنده شد

هرکه را در گلستان قرب جانان راه نیست

مبتلای دام غم چون طایر پرکنده شد ...