... یا دهان ما بگیر ای ساقی ور نی فاش شد

آنچ در هفتم زمین چون گنج ها گنجور بود

شهر تبریز ار خبر داری بگو آن عهد را ...

... چون چنگ همی زارم چون بلبل گلزارم

چون مار همی پیچم چون بر سر گنجورم

گویی که انا گفتی با کبر و منی جفتی ...

... هم حاکمی هم داوری هم چاره ناچار من

خاکم شده گنجور زر از تابش خورشید تو

وز فر تو پرها دمد از فکرت طیار من ...

... گر بود آن سود صد در صد مگیر

بهر زر مگسل ز گنجور ای فقیر

این شنو که چند یزدان زجر کرد ...

... یا چه دولت ماند کو واصل نشد

گیرم این وحی نبی گنجور نیست

هم کم از وحی دل زنبور نیست ...

... باری به کرای خر بیر زیدی بار باری به غم دلم بیرزیدی یار

عاقل چیزی جوید که اگر نیاید ننگش نبود و اگر نیابد با خود جنگش نبود چشمش از آن شکار هر روز روشنتر بود ذوقش از آن نگار آبستنتر بود چشمش را گلزار حسنش مخمور میکند دل رنجورش را آن گنج گنجور می کند نسیم بوی او میزند سرمستش میکند دستان و شیوه او میبیند از دست میرود خوف مرگ نی بیم فراق نی غصه پیر شدن نی غارت غیرت مزاحمی نی فلا تعلم نفس ما اخفی لهم من قره اعین جزاء بما کانوا یعملون حق تعالی میفرماید که چه میداند آن نفس خوش نفس که در خلوت سینه نشسته است منتظر بلقیس وار و هدهد خاطرش هر لحظه رقعه نیازی به منقار گرفته است و خبر او به حضرت سلیمان میبرد و رخت او را سوی آب حیوانی میکشد عجب صفت این عشرت را چون پایان باشد کدام پای منزلهای این دارد در جهان و کدام قدوم مقدمی این قدم دارد در عالم گوش کو تا آن شنود در جهان هوش کو تا این نوش کند به ذات ذوالجلال در این زمان که من این میگویم و شما این میشنوید بلند پران عالم غیب از سرادقات آسمان به گوش تیز شنو خود میشنوند که کراما کاتبین یعلمون ما تفعلون و با همدیگر میگویند که ای عجب آن

وجودی که این سخن میگوید و آن آدمی که این نفس میزند چگونه بر آسمان نمیپرد و چگونه پرده هستی بر نمیدرد چشم را میمالند که عجب این آدمیی است که این میگوید چه جای آدمی که اگر نسیم این سخن بر کوه وزد همچو که پاره ها در باد شوق پران شود پاره های آن کوه در هوای ولاء همچون ذره ها معلق زنان شود که لو انزلنا هذا القرآن علی جبل لرأیته خاشعا متصدعا من خشیة الله این وجود دک و پاره پاره نمیشود خداوندا چه چیز مانع دک است که این وجود آدمی که چنین عجایبی بر زبان و دل او میرود یا در گوش او میرود یا به قلم مینویسد چون میرود چون برقرار میماند خطاب عزت میآید که آنچه مانع دک است حجاب شک است ...

... دل در غمت در آتش سوزان نشسته است

گنجور درد گشت سراپای ذات من

تا عشق تو در ین دل ویران نشسته است ...

... نظمی که فرستادیم از روی تفضل

زانهاست که خورشید به گنجور فرستد

آری چه شود کم اگر آن گلبن دولت ...

... ماه و خورشید مسخر کند و لیل و نهار

پادشاهی نه به دستور کند یا گنجور

نقشبندی نه به شنگرف کند یا زنگار ...

... خلق عالم شده مستغرق دریای غرور

طالب گوهر و گنجور نهنگان غیور

... مگر کرد روزی هوای ندیم

ز گنجور درخواست طبع کریم

بیاورد دینار زر یک هزار ...

... آیدم از خواندن آن دل به جای

این سخنم گفت و به گنجور جود

از نظر لطف اشارت نمود ...

... گر غلام تو بود چون هشتی

اگر این بنده را تو گنجوری

مرگ ازو باز دار و رنجوری ...

... شاهرا از وی خوش آمد اینسخن گفتا که زه

یکهزار از بهر وی گنجور شه بشمرد زر

پیر گفت ار کشت غیری بر بسی سال آورد ...

... کرده ایم از ملک هستی کنج عزلت اختیار

وین دل ویرانه گنج و نیستی گنجور ماست

آنک دایم در خرابات فنا ساغر کشد ...

... بفرمود دارای گیتی ستان

به گنجور تا حملهای گران

به پیلان ز گنجینه بیرون برد ...

... چو بشنید این سخن مهراب برخاست

متاع چین ز گنجور ملک خواست

بسی دیبای زیبا و گهر داشت ...

... به جامی باده کارش بار بسته است

ز گنجور افسر عزت گهر جوی

مرصع جامه و زرین کمر جوی ...

... نه بر هر میر و سلطان می برم رشک

نه دارم چشم بر گنجور و دستور

نه بر گنج فراوان می برم رشک ...

... به پیش بخشش او یک زمان وفا نکند

هر آن متاع که گنجور بحر و کان دارد

جهان پناه که خورشید پادشاهی چرخ ...