... شدی شاه فرخنده را بدسگال

بدین بار اگر زنده یابم تو را

سر از تاجداری بتابم تو را ...

... چنان غلغل اندر سپاه اوفتاد

که کوش اندر آمد به باره چو باد

ز مردم بپرسید کاین بار چیست

خروشیدن و رزم و آواز چیست ...

... که بر گور پی خسته شیر ژیان

به یکبار برداشت لشکر ز جای

فراوان در آوردشان زیر پای ...

... جهان گشته از گرد چون آبنوس

به کوش آگهی برد سالار بار

که سالار ایران برآراست کار ...

... دو لشکر چو میغ اندر آمد زجای

ببارید ازآن میغ باران تیر

چو رعد خروشان ده و دار و گیر ...

... خروشان برآن نامور حمله کرد

همی تاخت باره همی کشت مرد

جنین تا به مردان خوره رسید ...

... چنان شاه را خوار بگذاشتی

براندی بیکباره از بود و زاد

شدی پیشکار یکی دیوزاد ...

... گذر کرد بر زین و شد در شکم

نگون شد ز باره سوار دژم

هم اندر زمان بارگی جان بداد

سپهدار برجست مانند باد ...

... بیامد نشست از بر تخت زر

سران سپه را همه بار داد

وزآن رزم هرکس همی کرد یاد ...

... بزرگان لشکرش با او بهم

همانا فزون بود هفتاد بار

هزاران سوار اندر آن کوهسار ...

... سخن گفت از آن داستان در به در

ز کار کمین و ز باران تیر

وزآن نامداران گشته اسیر ...

... گرفت و به پیروزی آورد سر

دگر باره ویرانی آباد کرد

به بخشش دل مردمان شاد کرد

به نیرو فزونتر شد از بار پیش

به مردان جنگاور و گنج خویش

... منوچهر گردن بیاگند و یال

بسان یکی سرو شد ماه بار

بدو شادمانه دل شهریار ...

... که بر باد گفتی ببستند راه

شمردند دستورشان هفت بار

ز پیر و جوان لشکری صد هزار ...

... که روی زمین آهن و کوه شد

شمرده برآمد همی هفت بار

ز گردان و گردنکشان صد هزار ...

... جدا مانده از کشور و گاه خویش

دگر باره از وی بخندید مرد

بدو گفت کوش از دلی پر ز درد ...

... همی خنده آید ز گفتار تو

که یک بار گویی که هستم خدای

دگر باره گویی که راهم نمای

خداوند روزی ده مردمان ...

... تو را گر تبی آید ای یافه گوی

میان تو گردد چو باریک موی

نبینی کس از خویشتن خوارتر ...

... بدین ناتوانی و بیچارگی

خدایی توان کرد یکبارگی

بدو گفت کای پیر ناهوشیار ...

... زیانی نباشد مر او را از این

نباید که این خانه بار دگر

نیابم نیارم من این ره به در ...

... که دل در سرای سپنجی مبند

که نوشش کبست است و بارش گزند

به دانش بری رنج بهتر بود

کجا بار دانش بدان سر بود

بدان جاودانه جهان بر تو رنج

که هست این جهان چون سرای سپنج

اگر زن کنید آرزو از تبار

بجویید نامی زنی هوشیار ...

... به فواره اندر کننده شباب

بجنباند آن گاه قفلش سه بار

به نام خداوند بی جفت و یار ...

... نه دشمن همی بیند آن را نه دوست

درختش همه زر و یاقوت بار

همه برگ او زمرد آبدار ...

... جعبه ز سینه کنم تیر جفای ترا

بار نیامد دلم در شکن زلف تو

گر نه به گردن کشم بار بلای ترا

بنده سنایی ترا بندگی از جان کند ...

... آبی و خاکی و هوایی را

بار ندهند نزد ما به صبوح

هیچ بیگانه مرایی را ...

... مرا گوید به عشق اندر چرا چندین همی نالی

نگار من چو بیند چشم گوهر بار من هر شب

دو صد زنار دارم بر میان بسته به روم اندر ...

... گرد سرای دوست طوافی کن و ببین

آن بار و بارنامه و آن احتشام دوست

خواهی که نرخ مشک شکسته شود به چین ...

... چون کم زدیم خویشتن از بهر کام دوست

خواهی که بار عنبر بندی تو از سرخس

زآنجا میار هیچ خبر جز پیام دوست ...

... دانی نتوان کشید ازین بیش

بار ستم جفایت ای دوست

... ور تیر وصال آید بر بسته کمانست

کاین کوی دو صد بار هزار از سر معنی

گشتست کز ایشان تف انگشت نشانست ...