... که رنگ و بویش آرد روی زردی

جهان و هر چه اسباب جهان است

مدان سودش که سر تا پازیان است ...

... که صد عالم به یک منت نیرزد

نشین بر اسب ترک و سخت کن تنگ

مکش بار جهان همچون خر لنگ ...

... که مهمانی کند آنگه کشد خوار

منه دل بر جهان زین بیش و اسباب

که اینها نیست غیر از نقش برآب ...

... ره روان را فاقه و نعمت کند منع سلوک

اسب ره آنست کو نه فربه و نه لاغرست

چین برویی افکند شدت که شخصش راست حلم ...

... از پریشانی قصیرش خوانی آنکو قیصرست

مرد کاسب را ز رنج کسب بر کف آبله

شد دلیل گوهر مقصود کش دست اندرست ...

... خاطرش درهای معنی را بود شایسته درج

چرخ بهر اخگر انجم مناسب مجمرست

زاید از کلکش همه ابکار معنی گوییا ...

... طاقتم نیست که نامش بزبانم نرود

او بر اسب ستم و توسن دل سرکش هم

چه توان کرد که از دست عنانم نرود ...

... هزار نکته بهر صد بیان دارد

در آن مقام که اسب سخن همی تازد

اگر عنان نکشد خود که همچنان دارد ...

... که از فیضت بر آرد لعل سیراب از حجر لاله

چمن اسباب بزمت تامهیا کرده گلها را

ز بهر عطر در مجمر فکنده عود تر لاله ...

... ز بهر مجلس عیش تو فانوسی است هر لاله

برنگ گردن اسب تو خواهد دوخت ز انجامه

سقر لاط سیاه و شرخ را در یکدگر لاله ...

... از خم چوگان نشد آسوده گوی

تاخته اسب از حد چین تاختن

مرگ هم آماده بر این تاختن

رد شد از اسب آنمه و خون خورد و مرد

ساغر جم گشت از آن خرد و مرد

سیلی مرگ آنهمه اسباب خورد

زیروی از خون وی اسب آب خورد

خورد شد از حادثه آن جام جم ...

... نیست غیر از پرده اندر راه رب

اشتران و استر و اسب بدو

چون شود رهزن نمی ارزد دو جو ...

... سود می خواهی در ین سودا درآی

اسب تازی را بخر خر را مخر

تا توانی ز ین بیابان شو بدر ...

... گر تو ذ وق نیستی دریا فتی

درفتاده اسب خود بشتافتی

من نمی دانم که تو در چیستی ...

... این میری و وزیری و خرگاه و طمطراق

وین اسب و اشتران و قطار و مهار هیچ

این مال و ملک و آب و زمین و سرای و باغ

وین نقد و جنس و دردسر بیشمار هیچ

این جست و جوی منصب و اسباب و حرص و جاه

این کار و بار دنیی واین دینه دار هیچ ...

... ریخت خونم بی گنه آن سروناز

شهسوار حسن گو اسب جفا

با گدای باوفا چندین متاز ...

... بربود گوی عاشقی آخر اسیری از میان

تا اسب همت از کران در راند در میدان عشق

فغان ز بازی اسب و هوای خانه ی زینش

که باد خاک قدم صد نگارخانه ی چینش ...

... که جهان ملک اوست یک قلمه

روز جولان ز اسب زیر آورد

شهسواران و صاحبان رمه ...

... بگذرد از قطار آن هفته

شاه چون میل اسب تازی کرد

مرکب از شوق جست و بازی کرد ...

... آن خنده ای که کردهم از انفعال کرد

سنگین دلی که اسب جفا تاخت بر سرم

موری ضعیف را بستم پایمال کرد ...

... کارم درین بساط به شاهی فتاده است

کز اسب کین پیاده نمی گردد از غرور

چندم به بزم خود نگذاری چه میشود ...

... چون عشق را کمال برون آرد از قصور

تا محتشم بر اسب فصاحت نهاد زین

افکند در بساط سوار و پیاده شور

... آن قدر کز رخ شرم تو خجل گردیدم

اسب جرات چو هوس تاخت به جولانگه عشق

من رخ از عرصه راحت طلبی تابیدم ...

... صبح ابداع که من مهر تو می ورزیدم

هجر چون اسب حریفان مسافر زین کرد

عرصه خالی شد از آشوب و من آرامیدم ...

... زری و خلعتی هربار می آمد تماشا کن

که چون با خلعت زر اسب زین انبار می آید

به شاهان تا به اولاد جهانبان نوبت شاهی ...

... جبل را چون حمل در جنبش آرد جنبش صرصر

به جیب جوشن جیشت سراغ مثل اسب خود

در و دروازه کنکان زند هنگامه محشر ...