... که آخر رضا گشت گرد گزین

نشست از بر اسب و آمد به شهر

که یابد از آن ماه دیدار بهر ...

... که ای مرد بیدار روشن روان

بینداز بر اسب پوینده زین

که دلگیر گشتم ازین سرزمین ...

... به پیکار آن دیو شد تیزچنگ

نشست از بر اسب پولاد سم

خروشید ماننده گاو دم ...

... مرصع ز گوهر ز سر تا به دم

هزار اسب که کوب فولادخای

نهان در جواهر ز سر تا به پای ...

... پس آنگه قلم در قلمدان نهاد

چو سام اسب کین کش به میدان جهاند

به میدان ز نوک سنان خون جهاند ...

... برون شد همی سام فیروزبخت

برون برد ز کاشانه اسباب و رخت

بساط بزرگی به صحرا کشید ...

... همه گنج و دینار و در ثمین

غلامان و اسبان آراسته

به اسباب زرین بپیراسته

شهنشه منوچهر بهر شکار ...

... منوچهر خندید و شادی گزید

پیاده شد از اسب سام سوار

ببوسید دست و سر شهریار ...

... به یک دست پیل و به یک دست شیر

پیاده شد از اسب سام سوار

ببوسید پای جهان شهریار ...

... سلطان یکسواره زرین سنان چرخ

در پای اسب آصف جمشید فر فتاد

از قصر شش دریچه ی نه نردبان چرخ ...

... قلم نسخ برین سطح موسع نکشد

در مدیحت چو کشم اسب فصاحت در زرین

عجب ار غاشیه ام ابن مقفع نکشد ...

... در طریقت حجاب راه تواند

اسب رهوار و لؤلؤ شهوار

دل بدنیا مده که نتوان داشت ...

... از پای تکاورت فتاده

زربخش مرا و اسب و جامه

تا کار دلم شود گشاده ...

... باز چون گلگون می ساقی بمیدان در فکند

ای حریفان برکشید اسب طرب را تنگ تنگ

نام و ننگ ار عاشقی در باز خواجو در رهش ...

... بسبز خنک فلک بر نه از ثریا زین

ز بهر بنده مخلص چو اسب فرمودی

وزین بتنگ نیاید دلت بفرما زین

پیاده ییکه ترا رخ نهاد و اسب گرفت

بره نباشد اگر نبود اسب او را زین

... بزن مطرب این ره که راهی خوشست

گرت اسب بر سر دواند رواست

بنه پیش او رخ که شاهی خوشست ...

... فرض عینست که چون خضر بظلمات آیند

اسب اگر بر سر خواجو بدواند رسدش

آنک شاهان جهان پیش رخش مات آیند

... بدین صفت که بزاری وفات می جوییم

اگر تو پیل برانی و اسب در تازی

چگونه رخ ننهیمت چو مات می جوییم ...

... شهسوار چرخ بین نزدش پیاده وانگهی

رخ نهاده پیش اسب او و شه مات آمده

یک ره از ایوان برون فرمای خواجو را ببین ...

... شطرنج جفا باخته با من دایم

چون اسب فرو راند که شهمات کند

رخ بر رخ او نهادم و شد قایم

دندان اسب بشکن و شه رابرو نشان

تا نام آن پری رخ نسرین بدن شود

... کز آب چون بگذشتی مگر شنا کردی

چو پیش اسب تو دیدی که می نهادم رخ

به شه زخم زدی و بردی و دغا کردی ...