... بپوشید خفتان جهان پهلوان

درافکند بر اسب بر گستوان

سوی بیشه شد همچو شیر ژیان ...

... همه رخ نهادند بر خاک راه

پیاده روان تا بر اسب شاه

تبیره زنان طبل بنواختند ...

... یکی همچو خور تیغ زرین به دست

برانگیخته اسب چون پیل مست

یکی همچو گل در کفش دور باش ...

... ز سرچشمه دیدگان خون براند

پس آنگه روان اسب گلگون براند

از آن سو روان شد جهان پهلوان ...

... جنیبت کشان هر طرف درگذر

دگر سام نیرم بر اسب سیاه

روان گشته بر طرف نخجیرگاه ...

... چو آمد به نزدیک فغفور شاه

خرامنده بر پشت اسب سیاه

به یکبار چون آهوی پای بند ...

... وز آن ترکتازی نباشد خطا

بدین گونه می گفت و می راند اسب

ز چشم اشک می راند و می ماند اسب

نه کس همدش جز غم عشقبار ...

... چراگاه و مأوای نخجیر دید

فرود آمد و اسب در بیشه راند

بر آن چشمه از چشمها خون فشاند ...

... نه در سر که بردارد از پای سر

چرا گر شده اسب که پیکرش

گذشته ز خون دل آب از سرش

... که چون از گو شیردل دور ماند

چو باد از پیش اسب گلگون براند

تهی مغزی و سرکش و تندخوی ...

... همه ملک هستی ز ره برگرفت

پی اسب که کوب شه برگرفت

بری شد ز دل تا به دلبر رسید ...

... به نوبت زده نوبت بام را

پری دخت چون اسب سرکش براند

فلک در تکاپوی او بازماند ...

... بپیچید بر خویش و از جای جست

چنین برکشید اسب را تنگ تنگ

که در جنبش آمد ز فرسنگ سنگ ...

... بماند کسی زو نیابد نشان

رها کرد اسب پریوش ز دست

عنان را نگه داشت چون پیل مست ...

... جز او کس ز مهوش ندارد نشان

که اسب ورا داشت از پس کشان

بپژمرد بر جا چو ما را بدید ...

... به نزدیک آن دیر شد نامجوی

چو اسبش فروماند در کین و سیر

باستاد چون پیل در پیش دیر ...

... به چشمش جهان گشت یکسر سیاه

فرود آمد از اسب و بر شد به پیل

برانگیخت پیل و هوا شد چو نیل ...

... سوی شاه شد از پی انتقام

شهنشه به پیل و جهانجو به اسب

رخ آورد زی همچو آذرگشسب ...

... که از تیغ جستی ز گردان نبرد

که از گرز بر هم زدی اسب و مرد

به فرمان فغفور گندآوران ...

... نشد هیچ بر جنگ کردن گریز

فروماند اسبش ز بس تاختن

نیارست دیگر کمین ساختن ...

... شه چین بتابید رخ را ز کین

همان گه ز پیل اندر آمد به اسب

سوی شهر چین شد چو آذرگشسب ...

... چو بشنید نیرم درآمد ز جا

به اسب نبرد اندر آورد پا

گزین کرد از نامداران هزار ...

... که آسیمه گشتند همه لشکرش

ز بالای اسبش به خاک اوفکند

تنش را به خاک بلاک اوفکند ...

... سپر پیش رو داشت از نیم جان

بزد بر سر اسب آن چوبدست

بدان سان که شد باره بر خاک پست ...

... ز هر سو به فرهنگ بستند راه

کشیدند اسب دگر بهر شاه

... بدان سان بزد بر سرش چوبدست

که در پای اسب طغان گشت پست

بشد جانش از صرف این گفتگو ...

... بگفت و نکرد هیچ جا او درنگ

به نزدش طلب کرد اسباب جنگ

مقارن به اندرز بگشاد لب ...

... بیاورد بهر پریوش چو گرد

پری دخت پوشید اسباب جنگ

کمر چون دل عاشقان کرد تنگ

... بپوشید سازی چو کوه گران

نشست از بر تازی اسب چمان

جهانجوی قلواد رزم آزمای ...

... دژم شد سوارافکن خاوری

برانگیخت اسب از پی داوری

درآمد فرستو به نزدش چو باد ...

... ز پیکار دشمن دلش تفته شد

برانگیخت اسب و برآورد خشت

زخشتش تو گفتی زمین قیر کشت ...

... سرش ترک تن کرد و تن ترک سر

فرستو برانگیخت اسب نبرد

ز سام دلاور همی خواست مرد ...

... سنان درربود و بدو حمله کرد

برانگیخت قلواد اسب نبرد

درانداخت در یال مرکب عنان ...

... که می داشت بر دل بسی آرزو

برانگیخت اسب و به میدان شتافت

دگر ره پی کین سواری نیافت ...

... که گشتم ز مرگ پسر سوگوار

همه جنگ و اسباب جنگی طغان

به یک ره پدید آورید از نهان ...

... بر شه از آن پس فرو برد سر

نشست از بر اسب تازی نژاد

سوی رزم قلواد گو رو نهاد ...

... وز آن پس به تیر و کمان دست برد

برانگیخت اسب از پی دست برد

به نزدیک قلواد شد چون شرار ...

... بزد تیغ و شد نیزه اش بر دو نیم

از آن پس برانگیخت اسب نبرد

به سوی سپهدار آهنگ کرد ...

... رسیدم بر چشمه ساری فراز

بدیدم یکی خیمه و اسب و ساز

به پیراهن خیمه یک لشکری ...

... بسی یاد کرد از گرانمایه سام

بپوشید ساز و برآمد به اسب

برانگیخت از جا چو آذرگشسب ...

... چو از تیغ کندآوران جان ببرد

ز بس بیم از اسب افتاد و مرد

در آن جنگ آن مهوش گل عذار ...

... نهان کرد از ساز کین پیکرش

به چستی چو باد اندر آمد به اسب

سپه راند از کین چو آذرگشسب ...

... که اندیشه را دل از آن گشته ریش

زمین پست کردند از نعل اسب

هوا شد ز زوبین چو آذرگشسب ...

... چو قلواد دید آن دلش شد ستوه

بزد اسب و آمد به نزدیک سام

بدو گفت کای پهلو نیک نام ...

همانگه بیفشرد بر اسب ران

برون آمد از لشکر بیکران ...

... به یاری پهلو فراز آمدند

نشست از بر اسب فغفور چین

پر از دست و پا بود روی زمین ...