مجلس دستور ایران است یا خلد برین

کاندر او بر هر طرف بینی صفی از حور عین ...

... از لب ساقی میش ممزوج شد با انگبین

صاحب مجلس چو رضوان ساقیان مانند حور

جام می در وی روان چون چشمه ماء معین ...

... که رخش گردد از حیا رخشان

هست برجی ز خلد پنداری

از پی حور ساخته رضوان

بهر حکمت مهندس تقدیر ...

... یکی باغ دارم چو خرم بهشت

که رضوان گلش را سراسر بکشت

ز لاله نهاده به فرودس داغ ...

... به فر خداوند جان آفرین

زمان و زمین شد چو خلد برین

امیدم به دادار پروردگار ...

... زدین کلام الهیش خوان

که باغیست یا رب چو خلد برین

که رضوان پرستش بود حور عین

ز هر شاخ او نوبهاری به بار ...

... دلم یافت از مشعل روح نور

فرستاده رضوانم از روضه حور

گر از بینوایی نوایی زدم ...

منزلگه جانست که جانان من آنجاست

یا روضه ی خلدست که رضوان من آنجاست

هر دم بدلم می رسد از مصر پیامی ...

... ز آنک شاهی با لب شیرین چون شکر خوشست

گر چمن خلدست ما را بی لبش مطلوب نیست

تشنه را در باغ رضوان بر لب کوثر خوشست

هرکرا بینی بعالم دل بچیزی خوش بود ...

... یا مهره ای ز غالیه در خور نشانده اند

یا خازنان روضه رضوان بلال را

در باغ خلد بر لب کوثر نشانده اند

گفتم که خال هم چو سیه دانه تو را ...

... میزبان همتت بر گوشه ی خوان یافته

روضه ی قدرت که روضانش فرستد باغ خلد

قد سیانش بابی از گلزار رضوان یافته

گاو چنبر شاخ چرخ چنبری را روزگار ...

... جان عالم را روان در عالم جان بازیافت

بلبل بستانسرای خلد یعنی بوالبشر

نکهت جان پرور گلزار رضوان بازیافت

عندلیب خوش نفس گرزانک دم در بسته بود ...

... هفت چرخ از عرصه ی قدرش غباری بیش نیست

هشت خلد از مجمر خلقش بخاری بیش نیست

ای خور از خاک درت زرینه افسر ساخته ...

... از عقود گوهر نظمم بگاه مدح تو

نوعرسان ریاض خلد زیور ساخته

روضه ی اقبال را بی احتشامت حور نیست ...

... هوای باغ و نسرین دارد امروز

به باغ خلد رضوان بار دادش

گلستانی به بستان کار دادش ...

... که خاکش دام دل باشد نگارستان دنیی را

منه رخت اندرین ویران که در خلد برین رضوان

بشارت می دهد هردم بتو فردوس اعلی را ...

به فر معدلت خسرو زمین و زمان

بسیط خاک چو خلد برین شد آبادان

سپهر بخشش دریا عطای کوه وقار ...

... سموم قهر تو گر بگذرد به سوی بهشت

به یک شراره بسوزد خزاین رضوان

ز زخم تیغ تو ملک عدوت ویرانست ...

... حیف است اگر به خاک سر کویت ای صنم

رضوان دم از لطافت خلد برین زند

صورتگری که نقش تو بیند غریب نیست ...

... به آدمی و پری و به حوری و به ملک

به طاعتی که جزایش رضای رضوان است

به جان روشن که آیینه است جانان را ...

... به علم تو که از او چار فصل یک باب است

به جود تو که از او هشت خلد یک خوان است

به قهر تو که از او یافت گرمیی دوزخ ...

... جان نازک طبع در زندان تن بی فایده است

شاه ما در بوستان خلد منزل کرده است

دست خود در گردن رضوان حمایل کرده است

یاد باد آن خط مشکین بر مه تابان او ...

روضه خلد برین خلوت درویشان است

مایه محتشمی خدمت درویشان است ...

... فتح آن در نظر رحمت درویشان است

قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت

منظری از چمن نزهت درویشان است ...

... یعنی وجود کون و مکان بی تو هیچ نیست

صهبای کوثر از لب رضوان به بزم خلد

ای نوش لعل پسته دهان بی تو هیچ نیست ...

... هر که را شد دیده مأوای خیال عارضت

آرزوی خلد و رضوان حاش لله چون کند

گرچه هست آشفته تر هردم ز زلفت حال دل ...

... روح را سودا گرفته عقل صفرا ریخته

از خیال جام نوشین تو دارم جای خلد

ساقی رضوان ز کف راح مصفا ریخته

ای نوشته بر لب لعلت که من یحیی العظام ...

... مرا عاشق چنان باید که روز حشر نفریبد

نعیم جنت اعلی ریاض خلد رضوانش

خرد در کفر و در ایمان بسی دیباچه پردازد ...