بس که خونبار است چشم خامه ام

بوی خون آید همی از نامه ام ...

... تیشه کین شاخ او پیراسته

خاک بار ای دست بر سر خامه را

بو که بندد ره به خون این نامه را ...

... بر نگردد ترسم این صید حرم

زین دیار از تیرباران ستم

گرگ خونخوار است وادی سر به سر ...

... یوسفا زین دشت کنعان کن حذر

از صدف بارید آن در یتیم

عقد مروارید تر بر روی سیم ...

... بر مبند ای عمه بر من راه را

بو که بینم بار دیگر شاه را

باز گیر از گردن شوقم طناب ...

... گفت شاهش الله ای جان عزیز

تیغ می بارد در این دشت ستیز

تو به خیمه باز گرد ای مهوشم ...

... در فراق من صبوری پیش گیر

اعتبار از رفتگان خویش گیر

هر چه ذی روحند در بالا و زیر ...

... کوفیان از گلشنت بهر نظر

بارها بستند از گلهای تر

جای آن سر کز کنارت دور شد ...

... رو به سوی کعبه مقصود کرد

دخت شه بارید بر دامن گهر

گفت استسلمت للموت ای پدر ...

... چون ندیدش کس که آرد مرکبش

باره پیش آورد نالان زینبش

گفت بالله ای شهنشاه زمن ...

... ایندرین صحرا جز او دیار نیست

صعوه را بر قاف عنقا بار نیست

جز حسین این ره به سر نابرده کس ...

... راه طی شد ذوالجناحا پا پس آر

ذوالجناحا هین برافکن بار خویش

تا رود یاری به سوی یار خویش ...

... شور فردای قیامت شد به یاد

شد غبار تیره زان باد جهان

از زمین نینوا بر آسمان

چون به گردون آن غبار تیره شد

چشم بینای مسیحا خیره شد ...

... دیرگاهی نگذرد که ثار من

گیرد این شمشیر آتشبار من

چون ز پشت ذوالجناح آمد فرود ...

... شد ز تاراج خزان چون برگ ریز

کوفیان بستند بار قافله

بانوان را شد به گردون غلغله ...

... شد به رهواره روان از باغ دین

بارهای ارغوان و یاسمین

خواجۀ سجاد رخ چون ماه نو ...

... ساربان آهسته تر میران شتر

ساربانا بار ناقه باز هل

تا به جانان عرضه دارم حال دل ...

... سر بر آر ای قافله سالار من

بست عشقت سوی کوفه بار من

من برم این همرهان تا نزد باب ...

... طوق بازو حلقۀ زنجیر شد

آن چنان نالید آن نسل کبار

که به حالش دشمنان گریید زار ...

... شکوه بر لب ماند شب شد روز من

کوفیان بستند بار محملم

رفتم اما ماند پیش تو دلم ...

... تا چه آرد بر سر این سودای من

گر خسان بارند بر سر آتشم

چون به سر سودای تو دارم خوشم ...

... هر کجا تو با منی من خوشدلم

کوفیان بستند بار کاروان

نینوایی ماند و شاه و ساربان

... آید آن سلطان اقلیم ولا

بار دیگر بر زمین کربلا

جان سپارانش زده بر وی پره ...

... ذات بی چون در خور دیدار نیست

واندر آن فرگاه کس را بار نیست

رو فرو خوان ثم وجه الله را ...

... دست حق بر سر نهادش تاج عشق

شد غبار از چهرۀ آیینه دور

دست با هم دارد زایر با مزور

وان غبارش پرده اغیار بود

ورنه او دایم قرین یار بود ...

... زود باشد کای گروه تیره بخت

بار خواری آرد این ناخوش درخت

گر شگفت آمد که چرخ نیلگون

چون نبارد بر زمین از دیده خون

باش کاید روز عدل راستین ...

... بی معلم عالمۀ اسرار غیب

هست باقی را ز ماضی اعتبار

که نماند کس به گیتی پایدار ...

آه چشم خامه ام خونبار شد

کار محنت نامه ام دشوار شد ...

... این لبی کش میزنی چوب ای غبی

سوده بر وی بارها لعل نبی

لؤلؤ بحرین گوهرزاست این ...

... در میان بانوان دخت بتول

من چه گویم که زبان را بار نیست

داستانم در خور گفتار نیست ...

... با جرس بانگ رحیل شام زد

بست بار ناقه آن جمع پریش

خصم خونخوار از پس و سرها ز پیش ...

... با مداد خون و با کلک حدید

پس سه بیتی بعد غیبت در سه بار

برنوشت از خون به دیوار حصار ...

... آمد از هاتف ندا در گوش وی

کای مبارک طالع فرخنده پی

خوش همای دولت آوردی به شست ...

... شد ز شهر شام بر گردون نفیر

چون ز احبار یهود اندر فطیر

دور گردون بس که دشمن کام شد ...

... چهره خون آلود آل بوتراب

خواجۀ سجاد آن فخر کبار

همچو مصحف درکف کفار خوار ...

... شاه دین را سر به طشت زرنگار

بانوان از دیده مروارید بار

ره نشینان متکی بر تخت عیش ...

... با امارت زاده ما را مام ما

تا شده مادر ز بابت بار گیر

بود بابم بر مسلمانان امیر ...

... وه چه گویم من زبانم بسته باد

خامه خونبار من اشکسته باد

که چه رفت از ضربت چوب جفا ...

... شد روان آن بانوان سوگوار

سوی یثرب با دو چشم اشکبار

پوشش محمل ز دیبای سیاه

شقه ها بر فرقشان از دود آه

گفت با قاید شه والا تبار

دارم اندر سر هوای کوی یار ...

... گفت نالان با دل سوزان زتف

ساربانا ناقه را بگشای بار

کآیدم زین دشت خونین بوی یار ...

... کای مدینه هین مکن ما را قبول

از تو ما روزی که بربستیم بار

هم عنان بودیم با اهل و تبار

بود میر کاروان سالار کون ...

... قوم کافر دل خدا نشناختند

باره ها بر جسم پاکش تاختند

سوختند آن خیمه ها کش تار و پود

از کمند گیسوان حور بود

دخترانت چون اسیر زنگبار

شد به بختیهای بی محمل سوار ...

... وان به مجلس سر برهنه دختران

وان لب دربار و چوب خیزران

دل پر است از شکوه ای مام بتول ...

... بیش از این صبر نباشد سر سودایی را

غمت آن روز که در کلبه دل بار انداخت

به ادب عذر نهادیم شکیبایی را ...

گر باده کشانرا طرب از باده ناب است

روی تو بصد بار مرا به ز شراب است

دل رفت مرا خرقه و سجاده و تسبیح ...

... چونکه جانان میرود ایجان تو هم بر بند رخت

بار دوش تن بود جانی که جانانیش نیست

حسن آنسوتر گذشته است از سخندانی ترا ...

... گرت به ضعف دل خسته میل درمان است

هزار بار گرم بشکنی قنینه دل

من آنکه با تو نخواهم شکست پیمان است ...

... شکستنی که به از صد هزار پیوند است

خمید قامتم از بار التیام رقیب

نگفت کاین تن گاهی نه کوه الوند است ...

... بخدنگم زد و بگذشت چه فریاد کشم

بر من اینجور و تغافل نه همین بار گذشت

دوش روزم بگذشت از نظر آن زلف سیاه ...

... کجا تحمل کوهی ز طاقت بشر آید

هزار بار گرم بشکنی ز تیر جفا پر

چو باز تیر تو بینم مرا ز شوق پر آید ...

... نهال قد تو تا دیده دید یافت که آخر

چه بار میدهد این نونهال اگر ببر آید

جدا ز صورت جانان دلا ز دیده چه حاصل ...

... دریغ باشد تیری چنین که بر سپر آید

کمر چگونه ندزدد زبار بحر تو نیر

چه طاقتی بود آنرا که کوه بر کمر آید

... ز نظر فتاده صیدی که اسیر ناز باشد

به شب ار شهان ببندد در بار خویش نیر

در دولت شه ما همه شب فراز باشد ...