... یا قافله سالار ره کعبه ندانست

یا آن که به صحرای طلب بار بسی هست

تنها نه همین اسب من اول قدم افتاد ...

... دامن گوهر مقصود به دستش نفتد

هرکه را در دل شب چشم گهرباری نیست

قدمی بیش نمانده ست میان من و دوست ...

... خود چه گویم که مرا قدرت گفتاری نیست

کاشکی بار غمش بر کمر کوه نهند

تا بدانند که سنگین تر از این باری نیست

گاهی از حضرت معشوق نگاهی بکند ...

... بر سر هر گذری این همه بیمار نداشت

نازم آن طره که با این همه بار دل خلق

سرگرانی ز گران باری این بار نداشت

کارم از هیچ طرف تنگ نمی شد در عشق ...

... تا دلت خون نکند لاله رخی کی دانی

که چه ها بر سرم از دیده خون بار گذشت

قامت شاخ گل از بار خجالت خم شد

هر گه آن سرو خرامنده به گلزار گذشت ...

... نتوانم ز گدایی در یار گذشت

گر به یک لحظه دو صد بار کشی در خونم

ممکنم نیست ز عشق تو به یک بار گذشت

عشقت از چار طرف بست ره چاره ما ...

... دامنش فردا به نزد دادگر خواهم گرفت

بر سرم قاتل اگر بار دگر خواهد گذشت

زندگی را با دم تیغش ز سر خواهم گرفت ...

بر دوش تو تا زلف زره پوش تو افتاد

بار دل عالم همه بر دوش تو افتاد

تار سر زلفت ز گران باری دل ها

صد بار سراسیمه در آغوش تو افتاد

یک سلسله دیوانه آن حلقه زلفند ...

... آن دل که نبوده ست کسی جز تو به یادش

فریاد که یک باره فراموش تو افتاد

آسوده حریفی که ز مینای محبت ...

... تا در جگرم خار جگرجوش تو افتاد

یک باره نظر بست ز سرچشمه کوثر

هر چشم که بر لعل قدح نوش تو افتاد ...

... هرگه که مرا دیده به امیدگه افتاد

صد بار دل افتاد در آن چاه زنخدان

یک بار اگر یوسف کنعان به چه افتاد

از دست جفای تو شکایت نتوان کرد ...

... کیفیت آن را به دو عالم نتوان داد

جانان مرا بار خدا داده ز رحمت

جسمی که به صد جان مکرم نتوان داد ...

... با شاهد مقصود چنین گفت و چنان داد

المنة لله که سبک بار نشستم

تا ساقی می خانه به من رطل گران داد ...

... که گفت نخل محبت ثمر نمی بندد

هزار بار به خون گر کشی فروغی را

ز آستان تو بار سفر نمی بندد

... من هم از روی صفا کار پدر خواهم کرد

زان لب تنگ شکربار سخن خواهم گفت

همه شهر پر از تنگ شکر خواهم کرد ...

... شعله خواهم شد و در سنگ اثر خواهم کرد

گر فروغی رخ او بار دگر خواهم دید

کی به جز دادن جان کار دگر خواهم کرد

... گاهی به یک تبسم دردی دوا توان کرد

یک بار اگر بپرسی احوال بی نصیبان

با صد هزار حرمان دل را رضا توان کرد ...

... چشم از همه بربندد و بینای تو باشد

آن سحر که چشم همه را بسته به یک بار

سحری است که در نرگس شهلای تو باشد ...

... میران و وزیران و مشیران و دلیران

دربارگه شاه جهان بار گرفتند

در پای سریر ملک مملکت آرا ...

... اینجاست که یارای فغان هیچ ندادند

باریک تر از موی شدند اهل دل اما

آگاهی از آن موی میان هیچ ندادند ...

... زیرا که در این مرحله جان هیچ ندادند

یک باره سبک بار شد از غصه دوران

آن را که به جز رطل گران هیچ ندادند ...

... خون بها را نبرد نام فروغی در حشر

اگرش بر دم تیغ تو دگر بار آرند

چون دم تیغ تو قصد جان ستانی می کند

بار سر بر دوش جانان زان گرانی می کند

چشم بیمار تو را نازم که با صاحب دلان ...

... طلسم را بشکن شاه عالم جان باش

به زیر بار طبیبان شهر نتوان رفت

به درد خو کن و آسوده دل ز درمان باش ...

... از کفر چو برگشتی جوینده ایمان باش

با نفس خلاف اندیش یک بار تخلف کن

یک چند شدی کافر یک چند مسلمان باش ...

چون صبا شانه زند طره عنبربارش

دل یک جمع پریشان شود از هر تارش ...

... گر چنین ترک ز توران سوی ایران آید

صاحب بار کند شاه فلک دربارش

سر شاهان جوان بخت ملک ناصردین ...