... تا بد و نیک جهان پیش تو یکسان نشود

هیچ دریا نکشد زورق پندار تو را

تا دو چشمت ز جگر مایه چو طوفان نشود ...

... نظم داری نتیجه کوثر

خاطری در نثار چون دریا

فکرتی تیز رای چون آذر ...

... آدم هم ازین دو برد کیفر

عالم چو یکی رونده دریا

سیاره سفینه طبع لنگر ...

... خضروارش حاضر آرد نزد ایشان ما حضر

گوهری در کف تو زاده ز دریای اجل

آفت سنگین دلان وز آهن و سنگش گهر ...

... یک هنر باشد که پوشد هر چه باشد از هنر

آب دریا گرچه بسیارست چو تلخست و شور

هرکرا تشنه ست لابد رفت باید زی شمر ...

... می هیچ نماند ز پس مرگ جز آثار

تا جوهر دریا نبود چون گهر باد

تا مایه مرکز نبود چون فلک نار ...

... سرخرویی ز آب جوی مجوی

زان که زردند اهل دریا بار

گرچه از مال و گندم و یونجه ...

... چه طمع داری از مه آزار

دل ازینان ببر که بی دریا

نکشد بار گیر چوبین بار ...

... ار صدف بشکست ازو برخاست در شاهوار

تا بود پر جوی و حوض و چشمه و دریا ز آب

در چمنها گر نبارد ابر نیسان گو مبار ...

... نی که دست شاه خوشتر باز را در شهر خصم

نی که روی ماه بهتر خاصه در دریا کنار

آنکه دید اسرار عالم خاک زد در روی فخر ...

... هر کسی شعر سراید ولیکن سوی عقل

در به خر مهره کجا ماند و دریا به غدیر

زیرکان مادت آواز بدانند از طبع

ابلهان باز ندانند طنین را ز زفیر

سخنت غافل بود از هیبت دریا دل آنک

بحر اخضر شمرد دیده او چشم ضریر ...

... شاعر از شعر تو گوید چه عجب داری از آنک

از زمین آب به دریا شود آتش به اثیر

ای جهان هنر از عکس جمال تو جمیل ...

... در جوی شهر گوهر معنی طلب مکن

غواص وار گوشه دریا کنار گیر

ای کمزن مقامر بد باز بی هنر ...

... دو ملک را بدو نوک قلم چنان کردست

که عقل باز نداند همی ز یک دریاش

چو قهر قدرت باری همی دهد در ملک ...

... ز کل جوهر او عقل خیره ماند چو دید

هزار جوهر دریا نمای در اجزاش

چو چاکر در او خواست بود جوهر عقل ...

... گر بسنجید به شاهین خرد حلم ترا

دایره مرکز و دریا بود آن را پا سنگ

دست جود تو چو جان ساخته با هفت اقلیم ...

... ناریان بین با سه دوزخ سرد مانده در تموز

ابلهان بین با دو دریا غرق گشته در سفال

در جهان آزاد مردی کو که با وی دم زنیم ...

... آتش زرق بیش نفروزد

که ز دریا کشید سوخته نم

آنکه پوشیده بود پیش از وقف ...

... از کهی گر کمتر آیم کهربایی چون کنم

بر سر دریا چو از کاهی کمم در آشنا

با گهر در قعر دریا آشنایی چون کنم

او که بر رخ حسن دارد جز وفاکاریش نیست ...

... ازیرا کل دانش را نگردد جهل پیرامن

تواضع دوستر داری چو گوهر در بن دریا

و گرنه چرخ بایستی چو کیوان مر ترا معدن ...

... رخت برداشت ز دل رنج و حزن

پیش یک نکته آن دریا دل

شد چو خرمهره همه در عدن ...

... بنگر ای جان که اوصاف توتا

چه درافشانده ز دریای فطن

تا نگویی تو مها کین پسرک ...

... که ای خدای مر او را به کامها برسان

همیشه تا نبود جای در بجر دریا

همیشه تا نبود جان زر به جز در کان ...

... ز موسی رهروی آموز اگر خواهی به دیدن ره

گذرگه برفراز کوه و گه بر قعر دریا کن

چو زین سودای جسمانی برون آیی تو آنگاهی ...

... از روی بزرگی نشمارد به غدیرش

از شرم همه خوی شدم آن روز چو دریا

کامد خرد و گفت که دریاست نظیرش

این بی خردی بین که خرد کرد ولیکن ...