ز مژگان بوالهوس را در غمت کی خون به بار آید

نروید گل ز خار خشک اگر صد نوبهار آید ...

... آسمان از دامنم تا روز اختر می کشد

بار دیگر سوی دل بین تا شود کارش تمام

نیم بسمل انتظار زخم دیگر می کشد ...

... صبحی که چشم مهر به روی تو وا نشد

یک بار یافتم ز تو دستور سجده ای

چون سایه ام ز خاک دگر تن جدا نشد ...

... ز نم چو آینه محروم باد چشم کسی

که طعنه بر مژه اشکبار من دارد

پس از هلاک رساند به آب خاک مرا

ز الفتی که صبا با غبار من دارد

چو عندلیب ازان رو مرید گلزارم ...

... که هر طرف چمنی انتظار من دارد

هزار بار مرا با وجود آنکه گداخت

هنوز عشق سخن در عیار من دارد ...

... هزار سنگ به کف انتظار من دارد

به یاد گلشن کوی تو چشم خونبارم

هزار خرمن گل در کنار من دارد ...

... هنگام شکایت ز تو از بس که گزیدم

چون بار صنوبر شده صد پاره زبانم

لرزد چو جرس بر سر هر ناله مرا دل ...

... ز بس محرومی ام زان شاخ گل افزوده می ترسم

ز بار ناامیدی بشکند شاخ تمنایم

جواب نامه کو با آنکه گر مرغی پرد سویش ...

... تهمت طوفان خون بر چشم پر نم بسته ایم

در حریم درد عشق ما کسی را بار نیست

ما ز رشک این در به روی هر دو عالم بسته ایم ...

... در بغل بودی اگر دوزخ به جای سینه ام

غم چرا دلتنگی آرد بار هرجا بگذرد

گرنه عمرش صرف شد در تنگنای سینه ام ...

... تا دل چو شیشه داشت نمی خون گریستم

یک بار دیده ام به غلط فال خواب زد

عمری ز شرمساری آن خون گریستم ...

... هرجا که روم روزی برق است گیاهم

بر هر سر راهی که تو یک بار گذشتی

چون نقش قدم تا به ابد چشم به راهم ...

... ما را حجاب دام نفس در قفس شکست

یک بار اگر به سهو دم از آشیان زدیم

در خون دل از دیده خونبار نشستیم

چون دیده به خون از غم دلدار نشستیم ...

... در دایره چون نقطه پرگار نشستیم

یک بار اگر از چمنی بی تو گذشتیم

هرگام چو گل بر سر صد خار نشستیم

در عشق ز ما عکس در آیینه نیفتد

از گرد هوس بس که سبکبار نشستیم

هر چاک ز دل مطلع خورشید دگر شد ...

حیرانم از افسردگی در کار و بار خویشتن

کو عشق تا آتش زنم در روزگار خویشتن ...

... تا بیع بستم کردمش وقف مزار خویشتن

در محفل روحانیان گردد ز مو باریکتر

تا نغمه ای بیرون کشد مطرب ز تار خویشتن ...

... این عقده کز دل غنچه را بگشود کی بودی چنان

گر از دل بلبل صبا رفتی غبار خویشتن

عمرم نمی شد صرف خود گر زود می آمد غمت ...

چو شمع امشب مرا در محفلش بار است پنداری

به مغز استخوانم شعله در کارست پنداری ...

... این زمان هست نگاهی که ازین پیش نبود

عمرها بار گل و لاله گشودم چو صبا

هیچ جز داغ درون و جگر ریش نبود ...

... صد مجلس داشت با حریفان همه شب

یک بار نگفت جای قدسی خالی ست

... وز دود جگر روزن خورشید ببند

یک بار ز درد برکش از دل آهی

بر چرخ طلوع صبح جاوید ببند

... شیدایی آن شیفته این نشود

بار دل عارف نشود جلوه دهر

آیینه ز عکس کوه سنگین نشود

تا دیده سرشک لاله گون آرد بار

پنهان بود از خلق نشان دل زار

در گریه نخیزد از دل عاشق آه

روز باران نمی کند گرد سوار

... چون باد ازین چمن به سرعت بگذر

چون نخل ممان پا به گل و بار به سر