... نوبت به کس نمی دهد این چرخ سنگدل

سرگشته آن که بار به این آسیا برد

در رهگذار باد فروزد چراغ خویش

آن ساده دل که فیض ز کسب هوا برد

رفتم ز بزم وصل تو صدبار ناامید

یک ره ز روی طنز نگفتی خدا برد ...

پروانه ای که گرد تو یک بار می پرد

از شاخسار شعله شرروار می پرد ...

... تا حشر جای سبزه برآید ز بان شکر

بر هر زمین که سرو تو یک بار بگذرد

خاری است خار عشق که بی دست وپا شود ...

... زلف تو حلقه بر کمرآفتاب زد

صد بار بیش حسن تو در مجلس شراب

جام هلال را به سرآفتاب زد ...

... از شرم زلف وروی تو در ناف آهوان

صد بار مشک خون شد وخون مشک ناب شد

یک چشم خواب تلخ جهان در بساط داشت ...

... بر شاخ سرو تکیه چو قمری چرا کنم

نتوان به دوش مردم آزاده بار شد

هر کس به صدق در قدم خم گذاشت سر ...

پیری که بار عشق به دوش رضاکشد

در گوش چرخ حلقه ز قد دوتا کشد ...

... گردن در انتظار سحرگاه می کشد

بردوش خلق بار بود زندگانیش

هر کس که بار خلق به اکراه می کشد

تا روی آتشین تو در بزم دیده است ...

... در فکر کوچ باش کز این باغ پر فریب

پیش از شکوفه گرمروان بار بسته اند

از دامن تر تو و همصحبتان توست ...

... در دل نهان چگونه کنم داغ عشق را

صد بار بیش برگه ز دستم گرفته اند

دیوار پست را خطر از موج فتنه نیست ...

... از زهر صد پیاله سرشار داده اند

صد بار غوطه در جگر شعله خورده ام

تا چون شرر مرا دل بیدار داده اند ...

جمعی که بار درد تو بر دل نهاده اند

چون راه سر به دامن منزل نهاده اند ...

... رم می کند ز سایه دیوانه کوه غم

این بار را به مردم عاقل نهاده اند

سیر بهشت در گره غنچه می کنند ...

آنان که دل ز کینه سبکبار کرده اند

بالین و بستر از گل بی خار کرده اند

از سایه اش سپهر زمین گیر می شود

کوه غمی که بر دل من بار کرده اند

جمعی که چون حباب هوای جوی گشته اند ...

... چون گل فریب خنده شادی نمی خورند

آنان که دل ز گریه سبکبار کرده اند

مگشا به خنده لب که نهال ترا چو شمع ...

... جمعی که چارموجه کثرت کشیده اند

از بار کوه قاف ندزدند دوش خویش

تا سایلان گرانی منت کشیده اند ...

... گر جام زهر مردم هشیار می خورند

صایب هزار بار به از آب زندگی است

خونی که عاشقان به شب تار می خورند

... با پای خفته خار مغیلان چه می کند

یک بار سر برآر زجیب قبای ناز

دست مرا ببین به گریبان چه می کند

مرهم به داغ های جگرسوز مامنه

این دانه های سوخته باران چه می کند

بیهوده دست بر دل ما می نهد طبیب ...

... از تیشه رخنه در دل خارا نمی کنند

آن ها که کرده اند چو کف بار خود سبک

اندیشه از تلاطم دریا نمی کنند ...

... زان ملک بی نشان که خبرها در او گم است

یک بار نشنوی چه خبرها همی دهند

گشتی تمام عمر درین خاکدان بس است

بیرون ز خود نشان سفرها همی دهند

یک بار رو چرا به در دل نمی کنند

این ناکسان که زحمت درها همی دهند ...

... هر سر که چون حباب اسیر هوا بود

انصاف نیست بار شدن بر شکستگان

پهلوی خشک خویش مرا بوریا بود ...

... معشوق بی حجاب مهیای آفت است

گل چون شکفت بار دل باغبان بود

کردار رابه هر سر مویی است ده زبان

گفتار را چو تیغ همین یک زبان بود

بر دوش کوه بسته سبکبار می رویم

در وادیی که آبله بر پاگران بود ...

... صایب چه شکوه می کنی از خاکمال چرخ

غیر از غبار دل چه درین خاکدان بود