... راه کور است بخود غوطه زن ای سالک راه

جاده را گم نکند در ته دریا ماهی

حاجتی پیش سلاطین نبرد مرد غیور ...

... به بحر نغمه کردی آشنا طبع روانم را

ز چاک سینه ام دریا طلب گوهر چه می خواهی

نماز بی حضور از من نمی آید نمی آید ...

نور تو وانمود سپید و سیاه را

دریا و کوه و دشت و در و مهر و ماه را

تو در هوای آنکه نگه آشنای اوست ...

... ناپایداری با پایداران

این کوه و صحرا این دشت و دریا

نی راز داران نی غمگساران ...

... مثال بحر خروشیم و درکنار خودیم

اگرچه سطوت دریا امان بکس ندهد

بخلوت صدف او نگاهدار خودیم ...

... که از طغیان موجی کشتیم بر ساحل افتاد است

نمیدانم که داد این چشم بینا موج دریا را

گهر در سینه دریا خزف بر ساحل افتاد است

نصیبی نیست از سوز درونم مرز و بومم را ...

... جز اینکه منکر عشق است کافر و زندیق

مقام آدم خاکی نهاد دریا بند

مسافران حرم را خدا دهد توفیق ...

... شکست کشتی ادراک مرشدان کهن

خوشا کسی که به دریا سفینه ساخت مرا

... اگر خاکم به صحرایی نگنجم

اگر آبم به دریایی نگنجم

دل سنگ از زجاج من بلرزد ...

... گهی وامانده و ساحل مقامش

گهی دریای بی پایان بجامش

همین دریا همین چوب کلیم است

که از وی سینه دریا دو نیم است

غزالی مرغزارش آسمانی ...

... شعور آگهی او را کرانی

چه دریایی که ژرف و موج داراست

هزاران کوه و صحرا بر کنار است ...

... به بسیاری گشا چشم خرد را

که دریابی تماشای احد را

نصیبب خود ز بوی پیرهن گیر ...

... زمین و آسمانش اعتباری است

کمان را زه کن و آماج دریاب

ز حرفم نکته معراج دریاب

مجو مطلق درین دیر مکافات ...

... ستردن نقش هر امید و بیمی

زدن چاکی به دریا چون کلیمی

شکستن این طلسم بحر و بر را ...

... خودی پنهان ز حجت بی نیاز است

یکی اندیش و دریاب این چه رازست

خودی را حق بدان باطل مپندار ...

... پرد کهسار چون ریگ روانی

دگرگون می شود دریا بآنی

گلان را در کمین باد خزان است ...

... نی ز نورم دشت و در آیینه پوش

نی به دریا از جمال من خروش

آه زین نیرنگ و افسون وجود ...

... آتشی از دود پیچان تلخ پوش

آتشی تندر غو و دریا خروش

در کنارش مارها اندر ستیز ...

... ماهیان را کوه و صحرا بی وجود

بهر مرغان قعر دریا بی وجود

مرد کر سوز نوا را مرده یی ...

... خلوتی جوید بدشت و کوهسار

یا لب دریای ناپیدا کنار

من که در یاران ندیدم محرمی

بر لب دریا بیاسودم دمی

بحر و هنگام غروب آفتاب ...

... من به رومی گفتم این صحرا خوش است

در کهستان شورش دریا خوش است

من نیابم از حیات اینجا نشان ...

... جز نوای من چراغ راه نیست

غرق دریا طفلک و برنا و پیر

جان بساحل برده یک مرد فقیر ...

... هر دو فرعون این صغیر و آن کبیر

هر دو در آغوش دریا تشنه میر

هر کسی با تلخی مرگ آشناست ...

... دست در دستم بده از کس مترس

سینه دریا چو موسی بر درم

من ترا اندر ضمیر او برم ...

... پیر رومی سوره طه سرود

زیر دریا ماهتاب آمد فرود

کوههای شسته و عریان و سرد ...

... پرورش گیرد جنین نوع دگر

بی شب ارحام دریابد سحر

تا بمیرد آن سراپا اهرمن ...

... آنچه از نیسان فرو ریزد مگیر

ای صدف در زیر دریا تشنه میر

خیز و با فطرت بیا اندر ستیز ...

... ز قید و صید نهنگان حکایتی آور

مگو که زورق ما روشناس دریا نیست

مرید همت آن رهروم که پا نگذاشت

به جاده یی که در و کوه و دشت و دریا نیست

شریک حلقه رندان باده پیما باش ...

... جان غداری نیاساید ز مرگ

ای هوای تند ای دریای خون

ای زمین ای آسمان نیلگون ...

... ناگهان آمد صدای هولناک

سینه صحرا و دریا چاک چاک

ربط اقلیم بدن از هم گسیخت ...

... میر و درویش و سلاطین را مشیر

خطه را آن شاه دریا آستین

داد علم و صنعت و تهذیب و دین ...

... پنبه پران از کمان پنبه زن

کوه و دریا و غروب آفتاب

من خدارا دیدم آنجا بی حجاب ...

... کوه را با سوز جان بگداختن

جلوه مستی خویش را دریافتن

در شبان چون کوکبی بر تافتن ...