... لعل می شد ز عکس او گوهر

بود صابون پزی در این کوچه

خانمانش خدا کند ابتر ...

... کنم بهر تفاؤل شانه سوزی

روم بر کوچه او خانه سازم

به هر کس جنگ قصابانه سازم ...

... برابر شد به عهد او شب و روز

ز حکمش کوچه ها گردید روشن

ز شب تا روز نتوان فرق کردن ...

... زمین را آسمان برداشت از خاک

اگر در کوچها ریزند روغن

توان بر ظرف ها آسان گرفتن ...

... شکسته در کوی ها بی ابا

دوان صاحب خانه در کوچه ها

چو آیینه عریان همه منعمان ...

... مقید به تنبان کشی دیگری

یکی بر سر کوچه ملتق به دست

به خون ریختن مستعد همچو مست ...

... ساقیا مرنج از من عالم جوانیهاست

سوی کوچه معشوق سیدا دویدن چیست

داغ تازه گل کردست ناله بر کشیدن چیست ...

... تا ز غم چاک زدم جیب شکیبایی را

عشق بنمود به من کوچه رسوایی را

بس که چون سرو چمن در همه جا معتبری ...

... آنها که خویش را به تو غمخوار کرده اند

رسوا تو را به کوچه و بازار کرده اند

از آشناییت دل و جان عار کرده اند ...

... آخر از دست تو پا بر دین و ایمان می نهم

دل به طاق کوچه آتش پرستان می نهم

از غم زلف تو سر در کوی گبران می نهم ...

دلبر کیمخت گر ماه فسونگر می شود

هر که پا در کوچه او می نهد خر می شود

... کنم غربال اگر در جستن دل کوه و صحرا را

همان در کوچه بند زلف مشکین می شود پیدا

مجو کیفیت صاف غم از هر ساغری جویا ...

... به شاهراه طریقت رسیده ام جویا

به کوچه باغ دو زلفش دویده ام امشب

شکرین لعل او مکیده ماست

کوچه زلف او دویده ماست

یار ما آمد و صفا آورد ...

... هر که او جویا ز خود وحشت نکرد

راه صحرا کوچه بن بست اوست

... شد عزیز مصر خوبی آنکه خواری پیشه کرد

تا در دل ها از او جویا بود یک کوچه راه

دم به دم آن کس که همچون نای زاری پیشه کرد

... هر بلند و پست از جان سختیم هموار شد

موج گل در کوچه باغ از هر سو دیوار ریخت

در حنا امروز از گل پای هر دیوار شد ...

نونهال من ز طفلی آشنا بیگانه بود

کوچه گرد شهره و بدمست و دشمن خانه بود

کرد پیدا این زمان نام خدا تمکینکی ...

... در رم گم شد دل از همراهی سیل سرشک

عاقبت در کوچه بند آستین پیدا شود

شبنمی را کی بود تاب فروغ آفتاب ...

... تا به کی زنجیر خودداری به پای دل نهم

عاقبت بر کوچه زلف بلندی می زنم

می خورم خون جگر بی قهقه مینا مدام ...

... بوی بهار بیش کند سوز عشق را

در کوچه باغ زلف دویدن نسازدم

سرپنجه مرا به گریان خصومت است ...

... به جای اشک جویا ریخت مشک تر به دامانم

دل در کوچه زلف دو تا گم کرده ای دارم