... اگر گویم به بلبل از جدایی داستانی را

چه سرها مانده ام چون مهر و مه در کوچه خواری

به خود تا دوست گردانیده ام نامهربانی را ...

... نباشد هیچ نقص از جوش دریا سایه پل را

جهان یک کوچه باغ زخم شد از خنجر نازت

نگاهت چند بندد بر کمر تیغ تغافل را ...

... بر امید احسانت پهن کرده دامان ها

چشم بر رهت دارند کوچه باغ ها امروز

از دوروی صف بسته در چمن خیابان ها ...

... تا به روی صفحه کردم زلف مشکینش رقم

کوچه مسطر بیابان ختن باشد مرا

در به رویم باغبان از بی تمیزی بسته است ...

... راهزن از راه گرداند خریدار مرا

کوچه ها شبها سفید از پرتو مهتاب نیست

آسمان کردست پای انداز دستار مرا ...

... سر من فدای تو و خاندانت

شب از کوچه گردان زلف سیاهت

بود صبح شمع سر پاسبانت ...

... بر دست هر که کاکل آن دلربا گرفت

گفتم روم به کوچه زلفش حیا نماند

امشب سر رهم عسس آشنا گرفت ...

... آن پری رو سیدا تا از چمن غایب شدست

بوی گل دیوانه وار از کوچه باغم رفته است

... می دهد بوی گلم خاصیت باد سموم

بس که همچون گرد سیر کوچه باغم کرد و رفت

پرده فانوس را همچون پر پروانه سوخت ...

... شهید تیغ تو را روید از کفن گل سرخ

به کوچه باغ دل داغدار من گذری

به پابوس تو ریزم چمن چمن گل سرخ ...

... اصل دنیا تکیه بر دیوار این مفلس کنید

کوچه گرد بی خودی را زیر پا اکسیرهاست

حلقه زنجیر این دیوانه را از مس کنید ...

... کی آب تیشه تربیت خار و خس کند

شاهان به کوچه دل اهل جنون روند

در شهر ما کریم گدایی هوس کند ...

... سر خود می خورد هر کس نگهبان تو می گردد

نظر از کوچه باغ آستینت تازه می آید

تماشا خرم از چاک گریبان تو می گردد ...

... دیگر محبت پدری بر پسر نماند

لبریز شد ز جوش گدا کوچه های شهر

چندانکه بر نسیم تلاش گذر نماند ...

... بستند اهل جاه در خانهای خود

در کوچه های شهر صدای گدا نماند

سنگین دلان شدند ز اهل طمع خلاص ...

... زلف کی از بغل شانه برون می آید

اگر آن سنگدل از کوچه مستان گذرد

شیشه از بزم چو دیوانه برون می آید ...

... در جستجوی اره پشت نهنگ باش

خواهی که پا به کوچه آسودگی نهی

یک چند روز در گرو کفش تنگ باش ...

... سیدا از خانه ام تا آن پری رو رفته است

بعد از این در کوچه و بازارها دیوانه ام

... آنقدر باش که قربان نگاهت گردم

نقش پای تو به هر کوچه مرا پیش آید

گردبادی شوم و از سر راهت گردم ...

... از چمن امروز همچون بوی سنبل می روم

گر گذارم پای خود در کوچه باغ اهل جاه

همچو باد صبح با چندین تغافل می روم ...