... جز نکویی طمع از سلسله نیک مدار

گوهر افشان بود ابری که ز دریا برخاست

هر قدم شور قیامت ز پی اش برخیزد ...

... ما سمندر طینتان غواص بحر خود شدیم

عشق گوهر دل صدف گردیده دریا آتش است

جای خونم نیست در تن بلکه لبریزم ز عشق ...

... جلوه گاه آرزو دلهای بی غم خوشتر است

گوهر معنی چو دریا ریخت جویا در کنار

از غزل گویان عالم پیش ما جم خوشتر است

... حیف از آن دیده کز او قطره اشکی نچکد

باعث زینت دریا در سیراب بس است

‏ روشن از پرتو عشق است چراغم جویا ...

... غنچه بو گل رنگ نرگس جام و سرو اندام یافت

کوه تمکینش چو جویا سایه بر دریا فکند

جوهر آیینه موجش ز بس آرام یافت

... در ره شوق به جان تو که جان از نیست

موج را صورت هستی نبود جز دریا

دل مسافر چو شد از سینه زبان از ما نیست ...

... از خود به هر طرف که روم منزل من است

دریا به خاک ره نفشاند گهر به مفت

این اختراع دیده دریا دل من است

آن قطره خون سوخته کز کبریای عشق ...

... آنجا که عشق شور به بحر دل افکند

یک قطره سرشک به دریا برابر است

وحشت مرا به عالم دیگر فکنده است ...

عالم آب است جام می زدست ما شکست

چون حباب این کاسه آخر بر سر دریا شکست

با سرشکم شوخی در خون تپیدن هم نماند ...

... فریاد از فراق تو کز چشم تر مرا

در هر فشردن مژه دریا چکیده است

موج میست لعل تو یا بال مرغ روح ...

... نه همین چرخ است ازو در وجد و حال

کف به لب آورده دریا مست اوست

هر که او جویا ز خود وحشت نکرد ...

غافلی کز جور خواهی شیشه دلها شکست

می رسد ظالم نخست از موج بر دریا شکست

خنده کمتر کن که می میرد دل از جوش نشاط ...

شد در آگاهی یکی صد زو دل دانا چو موج

محشر خورشید می گردد زند دریا چو موج

نیست مانند صدف دل بستگی با گوهرم ...

... دل پراضطراب من زضبط اشک تنگ آمد

شکوه گوهرم را شور دریا برنمی تابد

زیاد آرزو مانند گل از یکدگر باشد ...

سرشکم بسکه پردرد از دل مهجور برخیزد

به دریا چون رسد سیلاب اشکم شور برخیزد

دل تنگم سلیمانی کند در دشت دلتنگی ...

... در آینه ز شوق رخسار با صفایش

جوهر چو موج دریا در اضطراب باشد

هر قطره سرشکم گشته محیط آهی ...

... بسکه در دل ناله را دزدیده ام از شرم غیر

قطره اشکم به دریا گر فتد شور افکند

دشت وسعت مشربی رنگ جهان تازه ای ...

... شوخ بیباکی مرا از بس به دل افکنده شور

قطره اشکم به دریا گر فتد طوفان کند

جوهر تیغت زقرب آن میان بر خویشتن ...

... کز کنارم تا سر کویت پی خون می رود

گر فتد جویا به دریا عکس روی ما من

همچو سیل تند هامون سوی جیحون می رود

... آب گوهر چون سویدا قیرگون آید به چشم

تا غبار خاطرم را اشک بر دریا فشاند