... در آن محیط کرم دور باش منعی نیست

کف از سبکسری خود به ساحل افتاده است

همان که در طلبش رفته ای ز خود بیرون ...

... هزار پیرهن صبح را قبا کرده است

رسیده است به ساحل سبکروی صایب

که همچو موج عنان را ز کف رها کرده است

... شرر ز آتش یاقوت برنیامده است

عبث حباب به ساحل دو چشم دوخته است

ازین محیط کسی زنده برنیامده است ...

... دل تو لنگر تسلیم را ز کف داده است

وگرنه موج خطر هیچ کم ز ساحل نیست

نکرد گریه ما در دل فلک تأثیر ...

... به زیر تیغ تو هر کس به اختیار نرفت

فریب جلوه ساحل مخور چه نوسفران

که هیچ کشتی ازین بحر بر کنار نرفت ...

... چون آسیا همیشه پر از گرد کلفت است

یک کشتی درست به ساحل نمی رسد

زین شورشی که در سر دریای وحدت است ...

دیوانه خموش به عاقل برابرست

دریای آرمیده به ساحل برابرست

گردی که خیزد از قدم رهروان عشق ...

... دارد به چهره گوهر ما در محیط عشق

گرد یتیمیی که به ساحل برابرست

در وصل و هجر سوختگان گریه می کنند ...

... بحر تو بی کنار ز تن پروری شده است

از جان بشوی دست که هر موج ساحل است

ای رهروی که خیر به مردم رسانده ای ...

... دریا چه می کند به خس و خار خشک من

بر هر کفی که دست زنم ساحل من است

آسودگی به راه ندانسته ام که چیست ...

... چون گوهر از غبار یتیمی متاب روی

گر ساحل مراد ز عمانت آرزوست

مجنون صفت ز مشق جنون برمدار دست ...

... صیاد پیشه ای که دل از ما گرفته است

دامن گره به دامن ساحل نمی زند

موجی که خو به شورش دریا گرفته است ...

... چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است

کشتی ز چار موجه به ساحل رسانده است

صایب ز صحبت آن که به خلوت رسیده است

... با جذبه محیط همان در کشاکش است

هر چند موج بر لب ساحل رسیده است

ما را به عیب لاغری از صیدگه مران ...

... تا گوهر وجود ترا نقش بسته است

جان محیط بر لب ساحل رسیده است

صد پیرهن عرق گل خورشید کرده است ...

... شد توتیا اگر چه مرا زیربار دست

بی بادبان سفینه به ساحل نمی رسد

صایب ز طرف دامن دل بر مدار دست

... بالین ز دست خویش مرا زیر سر گذاشت

از ساحل نجات به بحر خطر فتاد

از حد خود کسی که قدم پیشتر گذاشت ...

... این طایر وحشی ز گلستان که جسته است

در دامن ساحل نزد چنگ اقامت

این مشت خس از سیلی طوفان که جسته است ...

... کز خجلت طرف نشود شرمسار بحث

بر ساحل افکند خس و خاشاک را محیط

از مجلس حضور بود بر کنار بحث ...

... بیخودی آسوده کرد از بازگشت تن مرا

در محیط بیکران نتوان به ساحل راه برد

نیستم نومید با غفلت زحسن عاقبت ...

... در جهان آب و گل هر کس به دل برد التجا

در محیط پر خطر صایب به ساحل راه برد

... می شود لطف خدا افتادگان را دستگیر

خار و خس را موجه دریا به ساحل می برد

وای بر آن کس که چون قمری درین بستانسرا ...

عشق اول ناتوانان را به منزل می برد

خار و خس را زودتر دریا به ساحل می برد

نیست سامان تماشا صفحه ننوشته را ...