... شد چنان در عشق آن دلبر زبون

کز دلش می زد چو دریا موج خون

بر امید آنک بیند روی او ...

... چو عین عدل ودل افتاد با هم

ز عدلش موج زن شد هر دو عالم

چو در دربست جاویدان ستم را ...

... چو گفت این قصه و بی خویشتن شد

ازان زن آب دریا موج زن شد

برآمد آتشی زان آب سوزان ...

... بفخر اندر دو مستی شد پدیدار

چنان جانش ز آتش موج زن شد

که جانش در سر آن سوختن شد ...

... بر آن تخته بماند آن کودک خرد

پیاپی موجش از هر سو همی برد

خطاب آمد بباد و موج و ماهی

که این طفلیست در حفظ الهی ...

... همه روحانیان گفتند الهی

چه شخصست این میان موج و ماهی

خطاب آمد کزین شوریده ایام ...

... چو دوران فلک از حصر و حد بیش

سپاهی موج زن از تیغ و جوشن

جهان از تیغ و جوشن گشته روشن ...

... امیر و سید سادات آمد

سپه سالار موجودات آمد

چو در نه پرده نیلی سفر کرد ...

... که آن دم از وجود خود برون بود

در آن قربت دلش پر موج اسرار

وزان دهشت زفانش رفت از کار ...

... یکی دریاست زو علم گرفته

همه موجش دل آدم گرفته

کجا این موج دریا می نشیند

که دریا چیست در ما می نشیند ...

... چه می گویم کجا افتادم اینجا

که جان در موج آتش دادم اینجا

قدم تا کی زنم در ره به هر سوی ...

... کسی داند شدن در قرب آن اوج

که فقر او چو دریا می زند موج

فقیر آن است اندر عالم پیر ...

... چو سایه هر دو عالم زو نهان شد

جهانی دید پر موج مسمی

بیک ره هم جهان محو و هم اسما ...

... که هژده الف عالم سر بر افراخت

چو نور هفده مویش موجزن شد

نماز هفده فرض مرد و زن شد ...

... سپه چون کوه می شد فوج بر فوج

چنانکه از روی دریا موج بر موج

ز لشکر پشت ماهی شد شکسته ...

... دل مه مرد از آن در گرامی

چو دریا موج میزد شادکامی

جهان بی صبح روی او ندیدی ...

... چگونه عقل ازو بر گردن افتاد

که داند کانچه دل بر موج خون کرد

سر آخر از کجاخواهد برون کرد ...

... که من خود را برون آوردم امروز

ازین پاسخ دل گل موج خون ریخت

گهر زانموج از چشمش برون ریخت

سمند شادی او لنگی آورد ...

... ز بس لشکر که با هم انجمن شد

چو دریا کوه آهن موجزن شد

زمین از پای اسپان خاک میریخت ...

... ز خون هر سوی رودی ژرف بگرفت

زمین از خون مردان موج زن گشت

سپر چون خشت و جوشنها کفن گشت ...

... شهنشاهیش آخر کارگر شد

جهان پرموج کار و بار او بود

زبان خلق در گفتار او بود ...

... چو هرمز را بدید آن شاه از دور

چو خورشیدی دلش زد موج از نور

برو میتافت صبح آشنایی ...

... دران آتش چنان می سوخت جانش

که موج آتشین می زد زبانش

دو یار اندر برش بنشسته بودند ...

... که ای پیش رخت شاه فلک مات

دل بدخواه تو پر موج خون باد

وزان یک موج صد دریا فزون باد

منم جانی وفای تو گرفته ...

... برامد باد کژ از روی دریا

ز دریا موج میشد تا ثریا

گهی کشتی بسوی ماه بردی ...