... غنچه سان صد پیرهن چاک گریبان داده اند

تا ترا چون لاله و گل روی خندان داده اند

بیدلانت را چو شبنم چشم گریان داده اند ...

چه کارم بی گل روی تو گلزار جهان آید

که بوی خونم از هر لاله این بوستان آید

فشار غم خورم شبها ز بس در انتظار او ...

... نگاهم بوی رخسار تو باشد

چو داغ لاله خال عنبرینت

گل خودروی رخسار تو باشد ...

... از خدنگ آن کمان ابرو سراپای مرا

لاله پیکانی زخمم گلستان می کند

تا توانی بر حصیر کهنه ای آرام گیر ...

... هیچ کس غنچه ای از باغ وصال تو نچید

همه چون لاله گل داغ به دامان کردند

... بشکن قفس سینه و بر باد ده ای آه

از لخت جگر لاله صفت بال و پری چند

از فطرت عالی بدافلاک نگویم ...

... هرگز نشد شکفته دل داغدار ما

این لاله غنچه در چمن روزگار ماند

جویا شباب رفت و به دل حسرتم گذشت ...

بی تو اخگر در درونم از جگر پرکاله بود

دل مرا در تشت آتش همچو داغ لاله بود

دوش بر دوش اثر تا خلوت دلها شدم ...

... در ساغر از گداز تن خود نبید کرد

در خون اشک بسکه تپد لاله دشت را

هر جلوه تو محشر چندین شهید کرد ...

... جز دلم را از گل داغ جگرسوز غمت

چاک پیراهن به رنگ لاله تا دامان مباد

استخوان تن چو شیرم از بن هر مو چکید ...

گر صبا با نکهت زلفش سوی هامون شود

نافه آهو چو داغ لاله غرق خون شود

هر که مجنون می تواند بود در فصل بهار ...

... از شراب جلوه ات یابد چمن گر خرمی

جام لاله داغ را چون درد می دور افکند

تا کی از بیداد مژگان تو هر شب تا سحر ...

... سرشکم آب و رنگ خون حسرت گشت بی رویت

به خون غلتید آهم بی تو داغ لاله پیدا شد

تب عشقش ز بس بی تاب دارد خاطر جویا ...

... زهجرت اشک خونین ریخت دردآلود از چشمم

به رنگ لاله ای کز تربت فرهاد برخیزد

عروج رتبه در پستی نماید خویش را جویا ...

لاله آسا هر که در عشق تو خون آشام شد

از حلاوت پای تا سر یک دهن چون جام شد ...

سرخی از لعل تو زایل به مکیدن نشود

هیچ کم لاله ازین باغ به چیدن نشود

پی به مقصد نبری تا نگریزی از خویش ...

غنچه تا بگشود لب خونین دلم آمد به یاد

لاله را دیدم چراغ محفلم آمد به یاد

در فضای باغ دیدم داغ های لاله را

چشم در خون خفته داغ دلم آمد به یاد ...

... که دارد عالمی با غیر و با ما عالمی دارد

گل سودای داغ لاله بر سر می زنم جویا

گریبان چاکی و دامان صحرا عالمی دارد

... گرد ظلمت ز بس از صرصر آهم پاشید

لاله را داغ چراغ ته دامن باشد

چرب نرمی مبر از حد دل افروخته ام ...

... راز در پرده اسرار نهان می دارند

غنچه لاله صفت چون جگر آشامان

داغ را در دل افگار نهان می دارند ...