... نیست جزباد بروت از عشق زاهد نصیب

ساحل از دریا چه دارد غیرمشتی خار و خس

بر نمی آید به قانع زور بازوی حریص ...

... تیغ سیراب است موج قلزم خونخوار عشق

غوطه در خون می دهی ما را ازان دریا مپرس

می کنی زیر و زبر ما را ازان کشور مگوی ...

... معنی پوشیده را از صورت دیبا مپرس

قسمت ساحل ز دریا جز کف افسون نیست

حال گوهرهای بحر از مشت خاک ما مپرس ...

... طی شد جهان واهل دلی از جهان نخاست

دریا به ته رسید و سحابی ندید کس

این ماتم دگر که درین دشت آتشین ...

... زان پیش که در خاک رود قطره خود را

حیف است که پیوسته به دریا نکند کس

در گرگ نبیند اثر جلوه یوسف ...

... گرچه خاک ره کنندت پی سپر آسوده باش

چون صدف صایب ز دریا گوشه ای کن اختیار

ز انقلاب موج آب چون گهر آسوده باش

پیش میخواران سبک چون پنبه مینا مباش

از سبکساری چو کف سیلی خور دریا مباش

دختر زرکیست تا مردان زبون او شوند ...

... از محیط می برون آور گلیم خویش را

بیش ازین چون موج بی لنگر درین دریا مباش

طاق نسیان انتظار شیشه می می کشد ...

... از تردد گردباد دامن صحرا مباش

خاک از همراهی سیلاب شد دریا نشین

در دل این خاکدان بی چشم خونپالا مباش ...

... بیش ازین ای بیخبر در بند بال و پر مباش

گر درین دریا نگردی بال و پر چون بادبان

سنگ راه کشتی سیار چون لنگر مباش ...

... تیر تابیرون نرفته است ازکمان غافل مباش

قطره را دریا به شیرینی گرفت از دست ابر

اینقدر از حال دور افتادگان غافل مباش ...

چون ترا مسکن میسر شد پی تزیین مباش

تخته کز دریا ترابیرون برد رنگین مباش

چون سبکروحان لباس از اطلس افلاک کن ...

چون ترا مسکن میسر شد تزیین مباش

تخته کز دریا ترا بیرون برد رنگین مباش

دیده بد می کشد رنگین لباسان رابه خون ...

... چون حباب این عقده کز کسب هوا در کار توست

از نسیمی عین دریا می شود غمگین مباش

گر ترا در پرده دل هست حسن یوسفی ...

... حلقه بیرون در گر زر نباشد گو مباش

سیل واصل شد به دریا بی دلیل و رهنما

عزم صادق را اگر رهبر نباشد گو مباش ...

... آب حیوان رزق اسکندر نباشد گو مباش

نیست لنگر گیر دریای پرآشوب جهان

کشتی ما را اگر لنگر نباشد گو مباش ...

... چون مه نو جلوه پا در رکابی نیستش

باد پیمایی که دریا رانمی آرد به چشم

پیش روشن گوهران عمر حبابی نیستش ...

... قطره آبی که دارد در نظر گوهر شدن

از کنار ابر تا دریا تنزل بایدش

هرکه صایب کرد پیش یاراظهار نیاز ...

... کم نشد از گریه شوری کز محبت داشتم

آب گوهر دیگ دریا را نیندازد زجوش

عقل پیش عشق نتواند نفس را راست کرد

تالب دریا بود سیلاب راصایب خروش

... بس که پاشیدم به صحرا دانه زنجیر خویش

چون گهر بر من کسی را دل درین دریا نسوخت

کردم از گرد یتیمی عاقبت تعمیر خویش ...

... هرکه راچون تیغ باشد آب باریکی به جوی

می کند چون موج از دریا تهی پهلوی خویش

شکوه خونین تراوش می کند بی اختیار ...

... که چون خاکستر اخگرهاست پنهان زیر سنجابش

تمنای رهایی دارم از دریای خونخواری

که چون لاله است خونین کاسه های چشم گردابش

ز دریا کم نگردد سوزش پنهان من صایب

مگر آبی زند بر آتش من لعل سیرابش

... ازین غافل که هم پهلوی چرب اوست قصابش

درین دریا کدامین سیل جوش خودنمایی زد

که مهر خامشی برلب نزد دریا ز گردابش

بود یک چشمه از کیفیت سرشار حسن او ...

... مگر تسکین به لعل آبدار خود دهی دل را

وگرنه هیچ دریا برنمی آید به این آتش

ز فیض عشق او خورشید شد هر ذره خاک من ...