ای کرده سرمه از ناز چشم غزاله ها را

عکست برشته در حسن رخسار لاله ها را

مهر بتان نوشته در سینه های عشاق ...

... در مغز سنبلستان پیچیده دود سودا

یارب که شانه کرده مشکین کلاله ها را

تا چهره های سبزان خوی کرده دید از شرم ...

... با بوی دوست فیاض امشب به باغ و صحرا

از رشک داغ کردم گل ها و لاله ها را

... عشرت این گلستان وقف که شد یارب که شد

غنچه را قسمت ملال و لاله را ماتم نصیب

عمر باقی بود و روز تیره تا پیری کشید ...

... جام و سبو ز هجر رخت دل شکسته اند

چون داغ لاله در کف ساقی ایاغ سوخت

محض از برای خاطر پروانه ها به بزم ...

... به نسبت تو چنان ذوق سوختن عام است

که در کنار گل و لاله طفل شبنم سوخت

دمی که آتش بیداد او زبانه کشید ...

... که زیر ابر نهان آفتاب تابانست

به سیر لاله و گل دل نمی کشد هرگز

دلم ز غنچة پیکان او گلستانست ...

... ممتاز بود داغ دل از داغ سراپا

این لاله درین باغ گل دست نشانست

از رنگ تنک ظرف توان یافت ضمیرش ...

... اگرچه عقل جنون پرور و جنون خودروست

به گل چه باج دهد لاله ای که صحرایی ست

تصرفی که دلم از جمال لیلی دید ...

... که عقل با همه تمکین هنوز سودایی ست

چنین که از تو گل و لاله می فریبندم

سزد که طعنه زند دشمنم که هر جایی ست ...

... پادشه را خطة بغداد می باید گرفت

ترا چو خط طرف روی لاله رنگ گرفت

ز رشک آینة آفتاب زنگ گرفت ...

... تبسم که به داغ جگر نمک ریز است

کزین امید گل لاله داغدار شکفت

چه حاجتست به باغم که نازنین مرا ...

باده از ابر خورد فصل بهاران گل سرخ

که برافروخته چون لاله عذاران گل سرخ

گل به دامن کندم اشک که از دولت عشق ...

... نه هر دل قابل دردست و هر جان باب نومیدی

به صد خون لاله ای از یک چمن گل داغدار افتد

پسند ناکسان بودن نشان ناکسی باشد ...

به تماشای گل و لاله که پروا دارد

با خیال تو چه گنجایش این ها دارد ...

... از پی عزم طواف سر کویی فیاض

اشکم از خون گل و لاله وضویی دارد

عجب ار درین بهاران گل و لاله بار گیرد

که ز گرد خاطر من نفس بهار گیرد ...

... هر جا که دست می نهم اعضای خسته را

چون برگ لاله قطرة خون جگر چکد

شد دیده ام سفید و همان گریه در جدال ...

... از زخم کوهکن ز دم تیشه تا به حشر

خون لاله لاله بر سر کوه و کمر چکد

فیاض شهد می دهد از دفترت مگر ...

... تا چهره اش به آب نزاکت سرشته شد

از لاله رنگ و نازکی از گل فشرده اند

در عهد زلفش از رگ اندیشه اهل فکر ...

زرشک خال که سوزد بر آن عذار سپند

چو لاله سر زند از خاک داغدار سپند

ز چشم زخم خزان نیست آفتی ممکن ...

... جام خورشید گر از دست مسیحا گیرند

داغداران تو چون لاله بدان نزدیکند

که شوند آتش و در دامن صحرا گیرند ...

... خاطر مشکل پسندش تا چه فن خوش می کند

از نسیمت لاله مرهم می نهد بر داغ خویش

گل ز بویت زخم خود را در چمن خوش می کند ...

... داغ غم در سینة من کام بالیدن گرفت

ورنه جا این لاله را در کوهساران تنگ بود

بسکه پر بود از نوای نالة من صحن باغ ...