... ندارد در کمند جذبه بحر لطف کوتاهی

که هر موجی که می بینی به دریا بازمی گردد

ملامتگر سر از دنبال بد گوهر نمی دارد ...

... ز دست رد نتابد رو طلبکار قبول حق

که موج از سیلی ساحل به دریا باز می گردد

دل ما را نوای مطربان در وجد می آرد ...

... به قسمت صلح کن زنهار از جمعیت دنیا

که آب گوهر از دریا نه کم نه بیش می گردد

مخور چون ساده لوحان روی دست نعمت الوان ...

... چرا اندیشم از گرد گنه با رحمت یزدان

به دریا سیل چون پیوسته شد یکرنگ می گردد

اگر از زنگ می گردد سیاه آیینه ها را دل ...

... وطن زندان شود بر هر که گردد در هنر کامل

که بر گوهر چو غلطان گشت دریا تنگ می گردد

به ریزش هر که عادت کرد در میخانه همت ...

دل آسوده در زیر فلک پیدا نمی گردد

ز شورش قطره ای گوهر درین دریا نمی گردد

فلک را نقطه خاک از سکون در چرخ می آرد ...

سفیدی پرده دار چشم خون پالا نمی گردد

کف دریا ز طوفان مانع دریا نمی گردد

ز شوق پای بوس بحر در سر آتشی دارم ...

... ندارد راه در دل های قانع شورش دنیا

که هرگز آب گوهر تلخ از دریا نمی گردد

اگر ذوق سخن داری دل خود ساده کن صایب ...

... زسختی قابل اصلاح نبود دل ترا ورنه

ازین دریا کدامین موم عنبر برنمی گردد

ندارد حاصلی منصور را از دار ترساندن ...

... فنا گردد به فکر ذات حق هر کس که می افتد

از ان دریای بی ساحل شناور بر نمی گردد

به فکر سینه سوزان دل وحشی کجا افتد ...

... نمازی دامنم از چشمه زمزم نمی گردد

به دریا کن دل ای ساقی و خم را در میان آور

سر ما گرم ازین پیمانه کم کم نمی گردد ...

... زدم در بحر وحدت غوطه ها از چشم پوشیدن

یکی گردد به دریا چون حباب از خود نظر بندد

حریصان را به هیچ و پوچ قانع صید خود سازد ...

ز حسن شوخ طرفی دیده های تر نمی بندد

در این دریا ز شورش در صدف گوهر نمی بندد

دم سرد ملامتگر چه سازد با دل گرمم ...

... ز حرف سرد بر دل می خورد ناصح نمی داند

که ره بر جوش دریا خامی عنبر نمی بندد

تو را روزی که رعنایی کمر می بست دانستم ...

... حباب آسا به باد بی نیازی می دهد سر را

درین دریا سبک عقلی که بیباکانه می خندد

زغربت می گشاید عقده دل تنگدستان را ...

... زحرف آشنایی پاک گوهر می رود از جا

نسیمی سینه دریای اخضر را به جوش آرد

ندارد عالم پرشور دستی بر دل قانع

که ممکن نیست دریا آب گوهر را به جوش آرد

شود افسرده خون در پیکرش از سردی عالم ...

... درین عبرت سرا هر کس که دستی در کرم دارد

گلیم خویش را چون ابر از دریا برون آرد

مگر آتش عنانیها به فریادم رسد ورنه ...

... خجالت می کشد بی اشک از مردم نگاه من

چو غواصی که بی گوهر سر از دریا برون آرد

مده از دست دامانش کز اهل آخرت باشد ...

... به دیدن کم نگردد شوق رخسار عرقناکش

زشوق آب ماهی پر درین دریا برون آرد

شکست من شد از شرم گنه صایب درست آخر ...

... صدف از تنگدستی شکوه ها دارد گره در دل

نمی داند که دریا چشم بر آب گهر دارد

گهی بر دل شبیخون می زند گاهی بر ایمانم ...

... نشد خالی دل پرخون زچشم خونفشان صایب

گل ابری ازین دریا چه مقدار آب بردارد

... مجو در منتهای عاشقی صبر و شکیب از من

که کشتی در دل دریا زلنگر دست بردارد

دلیل حسن تدبیرست بی تدبیری عاشق ...

... نباشد لامکان پرواز را با آسمان کاری

که هر کس گشت دریاکش زساغر دست بردارد

زعاشق در حریم وصل خودداری نمی آید ...

... که از راه کلیم الله سنگ طور بردارد

پس از عمری به دستش تخته ای افتاده زین دریا

به زودی چون دل از دار فنا منصور بردارد ...

دل پرخون کجا از جسم پا در گل خبر دارد

کجا این دل به دریا کرده از ساحل خبر دارد

از سیر عالم بالا نگردد تن حجاب جان ...

... زدست و پای بیتابی زدن آسوده می گردد

هر آن موجی کز این دریای بی ساحل خبر دارد

دل گم گشته خود را سراغ از زلف جانان کن ...

... که شبنم در کنار گل حسد بر بسترم دارد

به دریای پر از شور حوادث آن صبورم من

که بی آرامی دریا خطر از لنگرم دارد

ندارد بزم جانان محرمی محرومتر از من ...

... که این آیینه چشم صیقل از خاکسترم دارم

نظر در دامن دریای خم وا کرده ام صایب

کی از دست سبو چشم نوازش ساغرم دارد