... نفس کشیدن بحر از کنار معلوم است

ز نبض موج توان یافت حال دریا را

غم من از مژه اشکبار معلوم است ...

... تسلی دل بیتاب من به نامه خشک

علاج رعشه دریا به دست مرجان است

چه نسبت است ندانم به زلف یار مرا ...

... حضور عشق بود بیش دور گردان را

که سیل واصل دریا نگشته شیرین است

درین دو هفته که مهمان این چمن شده ای ...

... چو موج محو شو اینجا که تخته تعلیم

در رسیدن دریا به ناخدا بسته است

ندیده سختی از ایام دل نگردد نرم ...

... دلت خوش است که بارت به منزل افتاده است

غرض ز صحبت دریا کشاکش است چو موج

وگرنه گوهر تمکین به ساحل افتاده است ...

... به باد داد سر خویش را ز بی مغزی

کلاه گوشه به دریا اگر حباب شکست

دگر چگونه کنم در لباس دعوی زهد ...

... که شیشه فلک از زور این شراب شکست

رهین منت دریا چرا شوم صایب

مرا که تشنگی از موجه سراب شکست

... لب سؤال صدف بی حجاب می گوید

که هیچ آب مروت به چشم دریا نیست

نمی توان به زبان حرف وا کشید از من ...

... به ناخدای توکل سپرده ام خود را

مرا تردد خاطر ز موج دریا نیست

میی که خشت ز خم برنداشت کم زورست ...

... به دوستان عدم التفات ممکن نیست

چگونه قطره تواند محیط دریا شد

ز راه فکر رسیدن به ذات ممکن نیست ...

... بلاست عاشقی نوخطان چار ابرو

ز چار موجه دریا نجات ممکن نیست

... چو دلپذیر نبودش چرا گرفت و گذاشت

عیار موجه بیتاب ما ز دریا پرس

که بارها سر زنجیر ما گرفت و گذاشت ...

... یکی هزار شد از وصل بیقراری من

به قرب دریا از موج پیچ و تاب نرفت

نظر به قطره و دریا یکی است نسبت من

چو ریگ تشنگی من به هیچ آب نرفت ...

... چنین که من به دم تیغ می روم به شتاب

ز کوه سی به دریا این شتاب نرفت

نهشت گریه ما را به روی کار آید ...

... دل سیاه مرا رهنمای رحمت شد

چو سیل دامن دریا به اضطراب گرفت

مگر به اشک ندامت سفید نامه شود ...

... کز موم سبز طوطی شیرین کلام ساخت

از دست داد دامن دریا به یک حباب

هر پست فطرتی که ز ساقی به جام ساخت ...

... احوال ما به تیغ تو چون آب روشن است

عرض نیاز تشنه به دریا چه حاجت است

خصمی چو کجروی همه جا در رکاب اوست ...

... شبنم هم از تبسم رسوای گل ترست

کی رو ز تلخرویی دریا به هم کشد

ابر مرا معامله با آب گوهرست ...

... نقش برون پرده رازست چشم تو

ورنه شکوه قطره و دریا برابرست

در اوج اعتبار به عزلت توان رسید ...

... در چشم عارفی که به مغز جهان رسید

صبح نشاط با کف دریا برابرست

در پله ای که سنگدلیهای کعبه است ...

... یک نغمه سنج در همه بوستان بس است

دریا اگر ز آب مروت شود سراب

ما را عقیق صبر به زیر زبان بس است ...

... هر جا که یار جلوه کند در دل من است

دریا چه می کند به خس و خار خشک من

بر هر کفی که دست زنم ساحل من است ...

... گر بر فلک برآمده است ابر نوبهار

صایب گدای دیده دریا دل من است

دریا سواد سینه بی کینه من است

موج شکست جوهر آیینه من است ...