... نفس در سینه ام موجی ست از بحر پریشانی

نگه در دیده مد جاده صحرای حیرانی

به جولانت چه حیرت زد گره بر بال پروازم ...

... زمنزل نیست بیرون هر چه می بینی درین صحرا

تو بنما جاده تا من هم دهم عرض تک وپویی

شعور آیینه بیطاقتی ترسم کند روشن ...

... کز جگر خون چکید خارا را

جاده هرسو گشوده است آغوش

که دریده ست جیب صحرا را ...

... چاره ای نیست از نشیب و فراز

منزل انشاکن است جاده ی ما

عمر کوشش چه کوته و چه دراز ...

... به کجا می روی وطن این است

خط پرگار جاده است اینجا

رفته می گوید آمدن این است ...

... قصاب دهر سفله تو را بهر پایمال

چون خار جاده بر سر راهی کشیده است

... پر مشو حیران در این آیینه های عاریت

چون زبان جاده خاموشی گزین از هر سؤال

درمرو از جای چون کوه از صدای عاریت ...

... خوب است لعل سعی کند تا خزف شود

همچون گیاه جاده مرا آرزو به دل

تا سر زند به پای حوادث علف شود ...

نمی رفتم برون از جاده گر هشیار می بودم

به منزل می رسیدم گر شبی بیدار می بودم ...

... اول ز درد توشه راهی به هم رسان

آنگاه عزم رفتن و تحصیل جاده کن

معلوم ما شده است که از سر گذشته ای ...

ره خلق دادی به خود جاده باش

به این وادی افتادی افتاده باش

... مست می وحدت ز پی باده نگردد

زوار توکل ز پی جاده نگردد

دانا پی جمعیت آماده نگردد ...

... ز غمت سرشک چو ارغوان رود ار ز چشم ترم چنین

چه عجب که جدول خون شود به سپهر جاده کهکشان

زر قلبم و نه همین سیه شده روز تابش آتشم ...

... چو راهروی که روز اول

از جاده نهاده منحرف گام

تا چند به راه عشق گردد ...

... صد مرحله بیش قطع گردی

هرچند این جاده مستقیم است

هشدار که منحرف نگردی ...

... ساختش ره سیر از دشت وجود

راست چون جاده بصحرای عدم

هرکه را در چمن دهر چو سرو ...

... تیغ زن خاوری رخش فلک زیر ران

گم کند از بیم جان جاده باختر

یازی چون دست و پا سوی عنان و رکیب ...

... رهبر منزل شود وحشت ازین خاکدان

راست به جنت برد جاده رم داشتن

کام وگلوی تو تر شیر توکل نکرد ...

... شب حسرت نصیبی های بخت من سحر گردد

کنی گر جاده نظاره ام صبح گریبان را

حزین از خود شدم در حیرت سنبل بناگوشی ...

به قامت شاخ گل را از دمیدن باز می دارد

به شوخی جاده را از آرمیدن باز می دارد

رهایی کی توان از پنجه گیرای صیادی ...

... سر از احوال من عقل گران جان درنمی آرد

سراپای دو عالم گشتم و بر جاده عشقم

رموز معنی از من پرس افلاطون چه می داند ...

... حزین از دل چرا نومید باشم در طلبکاری

که خالی نیستم از جذبه ای بیجاده عشقم

... خورد هرکف خاکش مغز شرزه شیران را

جاده خطرناکش اژدهای پیچانی

حالتی غریب افتاد حیرتی عجب رو داد ...

... چون کلک کجروی که ز مسطر بدر رود

گردیده اند یک قلم از جاده صواب

زین گوشمال حادثه گشتند گنده تر ...