... اگر چه پیش تو استاده ام چو شاگردان

ز راه علم و هنر در زمانه استادم

ندیده هیچ مرادی ز یار شیرین لب ...

... آتش ز دود و دود زآتش دهد نشان

این دیده را به دیدن آن دود راه ده

وین آتش از میانه آنها فرو نشان ...

... از دست من تو را کمری بسته بر میان

وهم مرا به وصف دهان تو راه نیست

یک ره مرا به بوسه نشان ده از آن دهان ...

... علمت همه مصالح ملت کند بیان

در راه محمدت قدم توست مقتدا

بر ملک مکرمت قلم توست قهرمان ...

... لیک ز بیم رقیب وز پی نفی گمان

راه برون بسته ام آه درون سوز را

دل چه شناسد که چیست قیمت سودای تو ...

رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا

چشم و چراغ مرا جایی شگرف و چه جا ...

... از نیستی در آینه دل نشان طلب

تا از طلب به یافت رسی سالهاست راه

بس کن حدیث یافت طلب را به جان طلب ...

... ای در آبدار جوانی ز پیچ و خم

در آب شد ز شرم تو صد راه زیر آب

حال من و تو از من و تو دور نیست زانک ...

... رای رخشان تو بر چشمه خضر

رفته بی زحمت راه ظلمات

خصم تو کور و تو آیینه شرع ...

... روی گندم گون او در چشم ماه

خار راه کهکشان خواهد شکست

غمزه ش ار غوغا کند هیچش مگوی ...

... چنان سخت کمان کوست ازو کام توان خواست

به وصل لب آن ماه به زر یافت توان راه

کز آن لب به یکی ماه یکی جام توان خواست ...

... آهی از عشقت درون دل نهان می داشتم

چون برون شد بی من او راه دهن بر من گرفت

عشقت آتش در من افکند و مرا گفتا منال ...

... جز نیستیی که بر دوام است

صدساله ره است راه وصلت

با داعیه تو نیم گام است ...

آن ها که محققان راهند

در مسند فقر پادشاهند ...

... در بزم سران بی کلاهند

کعبه صفت اند و راه پیمای

باور کنی آسمان و ماهند ...

... امید من ز خلق برین جاودانه بود

در راه من نهاد ملک دام حکم خویش

آدم میان حلقه آن دام دانه بود ...

... به نوک غمزه هر خون کو ز من ریخت

ز راه دستش اندر طشت زر کرد

تو گفتی روی خاقانی است آن طشت ...

... از ره گوشم به دل خاری رسد

نیست امیدم که در راه دلم

شحنه امید را کاری رسد ...

... آنچه او کرد از جفا عالم نکرد

خار غم در راه خاقانی نهاد

وز پی برداشتن قد خم نکرد

دل که در دام تو افتاد غم جان نبرد

جان که در زلف تو شد راه به ایمان نبرد

عقل کو غاشیه عشق تو بر دوش گرفت ...

... از در ما چون درآمد دل ز روزن برپرید

گرچه راه دل زند زین گام نتوان بازگشت

ورچه قصد جان کند زین قدر نتوان دررمید ...

... جز من به شمار برنیامد

در راه غمش دواسبه راندم

یک ذره غبار برنیامد ...

مرا غم تو به خمار خانه باز آورد

ز راه کعبه به کوی مغانه باز آورد

دل مرا که دواسبه ز غم گریخته بود ...